zondag 22 juli 2012
donderdag 19 juli 2012
Compassie, goed voor ons
Bij alles wat we doen en laten, speelt onze attitude een sleutelrol in de manier waarop we alles ervaren. Naast Boeddhisten stellen nu ook wetenschappers dat compassie wel eens één van de belangrijkste dingen zou kunnen zijn die we hebben in ons bestaan.
Een Boeddhistische mythe vertelt het verhaal van een maaltijd in hemel en hel. Beide locaties zijn identiek ingericht met grote tafels vol lekkers. De vorken blijken echter veel te groot, waardoor het onmogelijk wordt om ermee te eten. In de hel blijft iedereen achter met oneindige frustraties en honger, terwijl ze in de hemel de lange vorken gebruiken om elkaar te voeden. Moraal van het verhaal: een beetje compassie brengt je verder. Ook de wetenschap blijkt eenzelfde conclusie te trekken, want hier volgen de bewezen voordelen van een beetje compassie.
1. Het maakt ons blij
Door gebruik te maken van MRI hersenscans kon neurowetenschapper Jordan Grafman van het National Insitute of Health aantonen dat de pleziercentra in het brein (die ook geactiveerd worden wanneer we vrijen of van een dessert genieten) net zo actief zijn wanneer we iemand observeren die geld aan een goed doel geeft dan wanneer we zelf geld mogen ontvangen.
Uit een ander onderzoek blijkt dat iets doen voor een ander ons zelfs gelukkiger maakt dan bijvoorbeeld iets voor onszelf te kopen. Professor Michael Norton van de Harvard Business School liet deelnemers geld uitgeven aan zichzelf en een andere groep moest dezelfde som spenderen aan iemand anders. Achteraf bleek dat de tweede groep zich veel gelukkiger voelde.
Zelfs bij kinderen zo jong als twee geldt dat wat medeleven tonen voor een andere gelukkig maakt. Zo ondervond Elizabeth Dunn van de universiteit van British Columbia dat peuters gelukkiger zijn wanneer ze snoepjes kunnen uitdelen, dan wanneer ze die ontvangen.
2. Het is aantrekkelijk
Hoewel ze in de wereld van de marketing liever antirimpelcrèmes en spierbevorderende proteïneshakes promoten voor het vinden van je 'soulmate', blijkt uit onderzoek dat zowel vrouwen als mannen een zachtaardig hart extreem aantrekkelijk vinden. In een studie naar de voorkeuren bij daten werd ontdekt dat goedheid en vriendelijkheid voor iedereen belangrijke karaktertrekken zijn.
3. Het werkt aanstekelijk
3. Het werkt aanstekelijk
Jonathan Haidt van de universiteit van Virginia ging kijken waarom mensen als Moeder Theresa en Martin Luther King zo inspirerend zijn. Uit zijn bevindingen blijkt dat we emotioneel 'verheven' worden wanneer we iemand zien die een ander helpt. Ooit al een traantje gelaten bij het zien van een medelevend gebaar? Volgens Haidt is het net dat wat ons inspireert om zelf compassie te tonen waardoor een kettingreactie van geven en helpen ontstaat.
Hierop voortbouwend stellen experten dat het ook goed is voor onze maatschappij. Zorg dragen voor vrienden, collega's, buren en zelfs wildvreemden op straat is niet alleen goed voor jou, maar ook voor je leefwereld. En aangezien het toch 'besmettelijk' is, kunnen we het maar beter ver verspreiden, niet?
4. Het is gezond
Medeleven tonen en hulpvaardig zijn zou niet alleen gelukkiger maken, het leidt bovendien tot een langer en gezonder leven. Dat blijkt uit een studie van de universiteit van Michigan bij 400 bejaarden. Wie het meeste compassie toont, bleek gezonder te zijn en langer te leven. Zowel positieve emoties als sociale connecties hebben een goede en beschermende invloed op onze gezondheid. Uit een andere studie was al gebleken dat je afzonderen van anderen even ongezond zou zijn als roken, overgewicht en een te hoge bloeddruk.
5. Het helpt tegen een dipje
Denk maar eens aan een moment waarop je in een dip zat en een vriendin of familielid je belde omdat ze je hulp nodig had. Op 1, 2, 3 vergeet je de zorgen en focus je jezelf op het helpen van anderen. Achteraf geeft het je bovendoen nog een energiestoot extra. Psychologisch onderzoek toonde al meermaals aan dat depressies en angstgevoelens vaak gekoppeld zijn aan een focus op het zelf, de 'me, myself an I'-mentaliteit. Iets doen voor een ander onderbreekt deze toestand echter onmiddellijk.
Bron: Wereldgeheimen.nl
4G/LTE mobiel internet en WiFi, de grootste pandemie ooit?!
(Martin Möhrke | FAIM - Foundation for Alternative and Integrative Medicine) Nog steeds staan veel mensen niet stil bij de mogelijke gevolgen die zij op termijn zullen ondervinden door de blootstelling aan mobiele telefoons, draadloze netwerken en andere stralingsproducerende apparatuur. Uiteraard met uitzondering van mensen die acute klachten hebben en die deze daar zelf aan relateren. Maar dat is een kleine groep. Uiteindelijk ontkomt geen levend wezen aan de invloed van onnatuurlijke straling op de celstructuren in het lichaam.
Er zijn eindelijk enkele Europese landen die maatregelen treffen om hun bevolking te beschermen, onder andere door voorlichting en verplichte waarschuwingen op verpakkingen van mobiele apparatuur. In Frankrijk bijvoorbeeld geldt op scholen een verbod op de GSM voor kinderen tot en met 14 jaar. De Raad van Europa heeft een resolutie aangenomen waarin zij een totaalverbod adviseert op mobiele telefoons en draadloos internet op scholen (Bron: Council of Europe, Document No. 12608, 6 mei 2011). Helaas wordt met deze resolutie in Nederland nog niets gedaan en duurt het mogelijk nog jaren voordat daar verandering in komt.
En dat terwijl er in de praktijken van artsen en andere medici steeds meer mensen komen met chronische, schijnbaar onverklaarbare klachten. Uit metingen met nieuwe medische apparatuur, bloedwaardes of uit een speekselanalyse blijkt dat de oorzaak anno 2012 bij één op de drie patiënten stralingsbelasting is. Helaas is dit nog niet goed doorgedrongen bij veel medici. Toch was al in 2002 circa één op de 30 patiënten stralingsbelast. Inmiddels is dat dus één op drie geworden. Bij 300 mensen met chronische klachten bleek uit onderzoek dat in 138 gevallen de belangrijkste oorzaak straling was. Schrikbarend. Sinds de grootschalige invoering van 3G en WiFi/hotspots is het probleem dus nog vele malen erger geworden. We mogen ons afvragen wat na het uitrollen van de vierde generatie 4G/LTE mobiel netwerk gebeurt.
Tijdens metingen in het bloed zien we bij blootstelling aan (niet-ioniserende) straling enorme veranderingen in onder andere de bijnierbloedwaarden en het cortisolgehalte, maar ook in allerlei andere bloedwaarden evenals in de bloeddruk. Ook de waardes in een Heart Rate Variability-meting veranderen direct bij blootstelling aan een of meer verschillende vormen van niet-ioniserende straling. Bij diverse metingen met andere medische apparatuur ziet men ook veranderingen op allerlei niveaus. Zo is bijvoorbeeld met MRI/PET- en infraroodscans binnen enkele seconden veranderingen in de hersenen of een veranderde temperatuur van de huid waar te nemen. Bij experimenten met plankton en het blootstellen aan WiFi en/of 3G/4G straling blijkt dat plankton binnen enkele dagen dood of vervormd is. Bij WiFi duurt dat circa 96 uur, bij 3G circa 72 uur en bij 4G gebeurt dat binnen 48 uur. Wat doet het dan met onze cellen?
Er zijn eindelijk enkele Europese landen die maatregelen treffen om hun bevolking te beschermen, onder andere door voorlichting en verplichte waarschuwingen op verpakkingen van mobiele apparatuur. In Frankrijk bijvoorbeeld geldt op scholen een verbod op de GSM voor kinderen tot en met 14 jaar. De Raad van Europa heeft een resolutie aangenomen waarin zij een totaalverbod adviseert op mobiele telefoons en draadloos internet op scholen (Bron: Council of Europe, Document No. 12608, 6 mei 2011). Helaas wordt met deze resolutie in Nederland nog niets gedaan en duurt het mogelijk nog jaren voordat daar verandering in komt.
En dat terwijl er in de praktijken van artsen en andere medici steeds meer mensen komen met chronische, schijnbaar onverklaarbare klachten. Uit metingen met nieuwe medische apparatuur, bloedwaardes of uit een speekselanalyse blijkt dat de oorzaak anno 2012 bij één op de drie patiënten stralingsbelasting is. Helaas is dit nog niet goed doorgedrongen bij veel medici. Toch was al in 2002 circa één op de 30 patiënten stralingsbelast. Inmiddels is dat dus één op drie geworden. Bij 300 mensen met chronische klachten bleek uit onderzoek dat in 138 gevallen de belangrijkste oorzaak straling was. Schrikbarend. Sinds de grootschalige invoering van 3G en WiFi/hotspots is het probleem dus nog vele malen erger geworden. We mogen ons afvragen wat na het uitrollen van de vierde generatie 4G/LTE mobiel netwerk gebeurt.
Tijdens metingen in het bloed zien we bij blootstelling aan (niet-ioniserende) straling enorme veranderingen in onder andere de bijnierbloedwaarden en het cortisolgehalte, maar ook in allerlei andere bloedwaarden evenals in de bloeddruk. Ook de waardes in een Heart Rate Variability-meting veranderen direct bij blootstelling aan een of meer verschillende vormen van niet-ioniserende straling. Bij diverse metingen met andere medische apparatuur ziet men ook veranderingen op allerlei niveaus. Zo is bijvoorbeeld met MRI/PET- en infraroodscans binnen enkele seconden veranderingen in de hersenen of een veranderde temperatuur van de huid waar te nemen. Bij experimenten met plankton en het blootstellen aan WiFi en/of 3G/4G straling blijkt dat plankton binnen enkele dagen dood of vervormd is. Bij WiFi duurt dat circa 96 uur, bij 3G circa 72 uur en bij 4G gebeurt dat binnen 48 uur. Wat doet het dan met onze cellen?
Lees verder op: Earth-matters.nl
De Kracht van onze vermogens. Waartoe zijn wij in staat?
Door Marieke Pril ©2012
Tot voor kort was de algemene filosofie die ten grondslag lag aan de behandeling van ziekten het idee dat genezing het beste bereikt kon worden door het natuurlijke, lichaamseigen mechanisme van zelf herstel te versterken. De visie van de hedendaagse, westerse geneeskunde echter heeft de focus verschoven van het versterken van het menselijk lichaam naar het kunstmatig reguleren ervan; en van het genezen van het menselijk lichaam, naar het vernietigen van de binnendringende lichamen van specifieke (ziekmakende)organismes. Misschien is dit, met mate, een wijze en passende tactiek voor onze tijd, een tijd waarin het menselijk immuunsysteem voor onoverkomelijke uitdagingen staat en komt te staan. Maar durven we zo roekeloos en onbedachtzaam af te stevenen op het compleet afschrijven van de krachten van ons eigen lichaam?
Het lichaam beschikt over een oneindige wijsheid en grote ‘legers’ die ziekten kunnen overwinnen, het leven kunnen verlengen, tegenspoed kunnen overwinnen, en wonderen kunnen verrichten.
Hoe is het de mens ooit gelukt zoveel woeste aanvallen van ziekten, epidemieën, honger en ontreddering te doorstaan zonder de hulp van moderne medicatie, geschoolde artsen en geavanceerde chirurgie?
Als wat in de Bijbel staat kan worden aangenomen voor waarheid, dan strekte de levensduur van individuen in die tijd zich uit tot ver voorbij onze hedendaagse concepten hierover. Zeer recente gegevens tonen tevens aan dat ‘primitieven’ die niet ten prooi vielen aan roofdieren of natuurlijke rampen een veel hogere levensverwachting hadden dan de Moderne Mens (heeft).
Wat hebben we verloren toen er door beschaving eisen werden opgelegd aan ons natuurlijk instinct?
Wat heeft de mensheid vergezeld tijdens zijn miraculeuze reis van een bestaan in de bomen, tot de randen van de wereld en naar de overkant van de Savannen? Ons hoogontwikkelde brein en het vermogen zijn fysiologische zijn te beïnvloeden; dat is onze zegen.
In dit opzicht zijn mensen uniek. Alle levensvormen zijn toegerust met immunologische systemen die overleving van de soort verzekeren. Alleen de mens is twee keer gezegend als bezitter van een brein dat in harmonie kan samenwerken met lichamelijke functies en deze kan sturen, fenomenen die slechts zelden erkend of begrepen zijn.
Maar de wonderlijke krachten van de geest, hoewel in staat aangewend te worden om virale en bacteriële indringers te bevechten, daarbij energieën oproepend vanuit de diepste labyrinten van de geest, kunnen tevens op een dwaalspoor raken en stress, depressie en ziekte veroorzaken.
Zelfheling en zelfvernietiging
De dualiteit van de menselijke aard werd duizenden jaren geleden al erkend evenals de enorme krachten van zelfheling. Door de eeuwen heen zijn we helaas, stukje bij beetje, deze kostbare wetenschap kwijtgeraakt.
Dat we in staat zijn tot zelfheling en zelfvernietiging is een waarheid die werd gebruikt en begrepen door filosofen, religieuze leiders, dokters en zelfs kwakzalvers. We zijn zowel begunstigde als slachtoffer van dit unieke vermogen.
Hippocrates sprak vaak over de rol die artsen kunnen spelen door samen te werken met de natuur.
Hij merkte op dat ‘dokters slechts de spalk aanbrengen; de natuur heelt de gebroken botten’.
En zoals Plato observeerde: ‘De grote fout in behandeling van het menselijk lichaam is dat artsen onbekend zijn met ‘het geheel’. Want een deel kan nooit gezond zijn als het geheel niet gezond is.’
Sigmund Freud sprak over het conflict binnen de menselijke aard, de levenskracht verstrengelt in een constant gevecht met de doodskracht. Hij bestempelde deze als: Libido en destrudo.
Zij, en anderen die hun visie deelden, waren in staat de waarheid te begrijpen die de moderne wetenschap nu ook langzaam maar zeker begint te erkennen, dat lichaam en geest niet gescheiden zijn, maar reageren op elkaar, positief en negatief. We hebben het vermogen onszelf ziek te maken. We kunnen ons zelf ook genezen. We hebben dynamische, onbewuste krachten tot onze beschikking.
Tot voor kort was de algemene filosofie die ten grondslag lag aan de behandeling van ziekten het idee dat genezing het beste bereikt kon worden door het natuurlijke, lichaamseigen mechanisme van zelf herstel te versterken. De visie van de hedendaagse, westerse geneeskunde echter heeft de focus verschoven van het versterken van het menselijk lichaam naar het kunstmatig reguleren ervan; en van het genezen van het menselijk lichaam, naar het vernietigen van de binnendringende lichamen van specifieke (ziekmakende)organismes. Misschien is dit, met mate, een wijze en passende tactiek voor onze tijd, een tijd waarin het menselijk immuunsysteem voor onoverkomelijke uitdagingen staat en komt te staan. Maar durven we zo roekeloos en onbedachtzaam af te stevenen op het compleet afschrijven van de krachten van ons eigen lichaam?
Het lichaam beschikt over een oneindige wijsheid en grote ‘legers’ die ziekten kunnen overwinnen, het leven kunnen verlengen, tegenspoed kunnen overwinnen, en wonderen kunnen verrichten.
Hoe is het de mens ooit gelukt zoveel woeste aanvallen van ziekten, epidemieën, honger en ontreddering te doorstaan zonder de hulp van moderne medicatie, geschoolde artsen en geavanceerde chirurgie?
Als wat in de Bijbel staat kan worden aangenomen voor waarheid, dan strekte de levensduur van individuen in die tijd zich uit tot ver voorbij onze hedendaagse concepten hierover. Zeer recente gegevens tonen tevens aan dat ‘primitieven’ die niet ten prooi vielen aan roofdieren of natuurlijke rampen een veel hogere levensverwachting hadden dan de Moderne Mens (heeft).
Wat hebben we verloren toen er door beschaving eisen werden opgelegd aan ons natuurlijk instinct?
Wat heeft de mensheid vergezeld tijdens zijn miraculeuze reis van een bestaan in de bomen, tot de randen van de wereld en naar de overkant van de Savannen? Ons hoogontwikkelde brein en het vermogen zijn fysiologische zijn te beïnvloeden; dat is onze zegen.
In dit opzicht zijn mensen uniek. Alle levensvormen zijn toegerust met immunologische systemen die overleving van de soort verzekeren. Alleen de mens is twee keer gezegend als bezitter van een brein dat in harmonie kan samenwerken met lichamelijke functies en deze kan sturen, fenomenen die slechts zelden erkend of begrepen zijn.
Maar de wonderlijke krachten van de geest, hoewel in staat aangewend te worden om virale en bacteriële indringers te bevechten, daarbij energieën oproepend vanuit de diepste labyrinten van de geest, kunnen tevens op een dwaalspoor raken en stress, depressie en ziekte veroorzaken.
Zelfheling en zelfvernietiging
De dualiteit van de menselijke aard werd duizenden jaren geleden al erkend evenals de enorme krachten van zelfheling. Door de eeuwen heen zijn we helaas, stukje bij beetje, deze kostbare wetenschap kwijtgeraakt.
Dat we in staat zijn tot zelfheling en zelfvernietiging is een waarheid die werd gebruikt en begrepen door filosofen, religieuze leiders, dokters en zelfs kwakzalvers. We zijn zowel begunstigde als slachtoffer van dit unieke vermogen.
Hippocrates sprak vaak over de rol die artsen kunnen spelen door samen te werken met de natuur.
Hij merkte op dat ‘dokters slechts de spalk aanbrengen; de natuur heelt de gebroken botten’.
En zoals Plato observeerde: ‘De grote fout in behandeling van het menselijk lichaam is dat artsen onbekend zijn met ‘het geheel’. Want een deel kan nooit gezond zijn als het geheel niet gezond is.’
Sigmund Freud sprak over het conflict binnen de menselijke aard, de levenskracht verstrengelt in een constant gevecht met de doodskracht. Hij bestempelde deze als: Libido en destrudo.
Zij, en anderen die hun visie deelden, waren in staat de waarheid te begrijpen die de moderne wetenschap nu ook langzaam maar zeker begint te erkennen, dat lichaam en geest niet gescheiden zijn, maar reageren op elkaar, positief en negatief. We hebben het vermogen onszelf ziek te maken. We kunnen ons zelf ook genezen. We hebben dynamische, onbewuste krachten tot onze beschikking.
Hoewel slechte eetgewoonten, een schadelijk milieu, en blootstelling aan infecties onze fysieke weerstand kunnen verminderen, kunnen de vermogens van de geest en hun invloed op de fysiologische processen beslissend zijn.
Dit is geen onconventioneel concept bedoeld om de waarde van de wetenschappelijke ontwikkeling te denigreren. Artsen uit de antieke wereld kenden en praktiseerden dat wat we nu psychosomatische geneeskunde noemen. Het is dus geen nieuwe wetenschap, maar een die te vaak genegeerd is.
Oude opvattingen met betrekking tot helen
Genezers uit het verleden, die het aan krachtige medicijnen ontbrak, werden gedwongen meer tijd te besteden aan het overdenken van de kwalen van hun patiënten. Ze ontdekten tevens dat fysieke ziekten nauw gerelateerd waren aan emoties en persoonlijke relaties.
Voor een goede gezondheid, zo geloofden ze daarom, was het dus nodig dat mensen met zichzelf en hun omgeving in harmonie leefden. Gezond zijn is in staat zijn veranderingen en tegenspoed het hoofd te bieden met een positieve en uitdagende instelling.
Deze waarheden werden goed begrepen, maar werden vaak gekoppeld aan religieuze, occulte of esoterische rituelen waardoor de patiënt nog sterker in de waarschijnlijkheid van de genezing ging geloven.
In vroege beschavingen werd algemeen aangenomen dat pijn of ziekte kon worden veroorzaakt door geesten of demonen. Vandaag de dag geloven veel mensen dit nog steeds. Wanneer genezingen, remedies gerealiseerd worden, zijn er krachten aan het werk die een combinatie zijn van geloof en overtuiging. Hoe de blinden weer geïnspireerd werden te zien, verlamden om weer te lopen en stervenden geïnspireerd werden weer in het leven te komen bezien sommigen met cynisch ongeloof, maar deze wonderen zijn gebeurd en blijven voorkomen waardoor wetenschappers hebben erkend geloof te hechten aan de mogelijkheid dat het lichaam zichzelf kan genezen.
In het oude Griekenland vertrouwden Tempels van Genezing op vasten, bidden, slaap en psychologische suggestie om genezing te realiseren. Veel van die ideeën vinden hun tegenhanger in moderne concepten van holistische geneeskunde die gebruik maken van de modaliteiten van voeding, biofeedback, hypnose, acupunctuur en psychoanalytische therapie.
Helaas zijn de ontdekkingen van de Grieken en andere verlichte samenlevingen uit de oudheid uiteindelijk weggevaagd in een afgrond van onwetendheid tijdens de duistere middeleeuwen, toen wetenschappelijke rationaliteit in onbruik raakte.
Er waren echter geïsoleerde ‘eilanden’ van wetenschap in de 12e eeuw, zoals het werk van Maimonides, de Hebreeuwse arts en geleerde die de relatie onderzocht tussen ziekte en emotie. Zijn verhandelingen over astma ten gevolge van emotionele stress zijn gelijk aan vele van de moderne proefschriften.
De opkomst van wetenschappelijke psychosomatische geneeskunde
De 19e eeuw luidde een kortzichtige denkwijze in; men stond erop dat als een ziekte niet kon worden bestudeerd onder een microscoop of in een testbuisje, deze niet bestond. Pas rond 1890 verschenen er mensen ten tonele die een verband legden tussen ziekten die niet konden worden geconstateerd en emotioneel conflict. Pioniers op dit gebied waren Jean Martin Charcot, en Sigmund Freud. Hun werk zou uiteindelijk leiden tot de opleving van antieke concepten die tot de moderniteit gebracht werden als psychosomatische geneeskunde (psycho-geest; soma-lichaam).
In de jaren dertig van de vorige eeuw gaf een nieuwe groep van pioniers opnieuw een boost aan deze ideeën en begonnen met onomstotelijke bewijzen te komen dat psychisch conflict de voorbode kon zijn van lichamelijke ziekte. Onder hen bevonden zich o.a. Howard Dunbar en het vooraanstaande team van English en Weiss.
De nadruk, tot omstreeks 1950, lag op de formule dat mentaal conflict leidde tot somatische ziekte. Tijdens die periode werd er een bescheiden maar monumentaal werk gepubliceerd die generaties van wetenschappers zou omleiden richting andere aspecten van de psychosomatische geneeskunde.
Het boek met als titel ‘De wil om te leven’, geschreven door Dr. Hutschnecker blies de concepten van Freud over de dualiteit van de menselijke aard nieuw leven in, en suggereerde dat binnen in ons een constante worsteling plaatsvindt tussen de wil om te leven en de wil om te sterven. Hutschnecker ging zelfs nog een stukje verder, hij toonde aan dat we de wil tot leven kunnen aanwenden om onszelf te drijven tot een goede gezondheid, om ziekten te overwinnen en ook om gebruik te maken van de juist gerichte levenskracht om succes te bereiken in ons dagelijks leven.
Wij kunnen onze ziekten selecteren; Ook zijn we in staat de tijd waarop we sterven te selecteren, zo gelooft Dr. Hutschnecker. Sindsdien zijn er vele studies verschenen die deze theorie bevestigen; kankerpatiënten, voor een groot deel, voldoen aan dit profiel, evenals slachtoffers van maagzweren , patiënten met diabetes, hartpatiënten en een breed scala aan invaliden wiens ziekten psychosomatisch begonnen en zich vervolgens ontwikkelden tot bonafide rampen.
Zelfheling: Meer dan een theorie
De medische wereld geeft toe dat ongeveer 50% van alle ziekten, wanneer met rust gelaten, uiteindelijk uit zichzelf zullen genezen.
Zeer tot hun eigen verrassing getuigen kankerspecialisten van een aanzienlijk aantal patiënten die ‘in remissie gaan’ of kankervrij zijn of wiens klachten voor zeer lange tijd verdwijnen.
Moeten we onszelf ermee tevreden stellen deze gevallen van zelf heling te beschouwen als slechts mysterieuze gebeurtenissen, of kan de mogelijkheid dat er hier Vitale Krachten aan het werk zijn serieus worden overwogen?
Liefde en licht
Dit is geen onconventioneel concept bedoeld om de waarde van de wetenschappelijke ontwikkeling te denigreren. Artsen uit de antieke wereld kenden en praktiseerden dat wat we nu psychosomatische geneeskunde noemen. Het is dus geen nieuwe wetenschap, maar een die te vaak genegeerd is.
Oude opvattingen met betrekking tot helen
Genezers uit het verleden, die het aan krachtige medicijnen ontbrak, werden gedwongen meer tijd te besteden aan het overdenken van de kwalen van hun patiënten. Ze ontdekten tevens dat fysieke ziekten nauw gerelateerd waren aan emoties en persoonlijke relaties.
Voor een goede gezondheid, zo geloofden ze daarom, was het dus nodig dat mensen met zichzelf en hun omgeving in harmonie leefden. Gezond zijn is in staat zijn veranderingen en tegenspoed het hoofd te bieden met een positieve en uitdagende instelling.
Deze waarheden werden goed begrepen, maar werden vaak gekoppeld aan religieuze, occulte of esoterische rituelen waardoor de patiënt nog sterker in de waarschijnlijkheid van de genezing ging geloven.
In vroege beschavingen werd algemeen aangenomen dat pijn of ziekte kon worden veroorzaakt door geesten of demonen. Vandaag de dag geloven veel mensen dit nog steeds. Wanneer genezingen, remedies gerealiseerd worden, zijn er krachten aan het werk die een combinatie zijn van geloof en overtuiging. Hoe de blinden weer geïnspireerd werden te zien, verlamden om weer te lopen en stervenden geïnspireerd werden weer in het leven te komen bezien sommigen met cynisch ongeloof, maar deze wonderen zijn gebeurd en blijven voorkomen waardoor wetenschappers hebben erkend geloof te hechten aan de mogelijkheid dat het lichaam zichzelf kan genezen.
In het oude Griekenland vertrouwden Tempels van Genezing op vasten, bidden, slaap en psychologische suggestie om genezing te realiseren. Veel van die ideeën vinden hun tegenhanger in moderne concepten van holistische geneeskunde die gebruik maken van de modaliteiten van voeding, biofeedback, hypnose, acupunctuur en psychoanalytische therapie.
Helaas zijn de ontdekkingen van de Grieken en andere verlichte samenlevingen uit de oudheid uiteindelijk weggevaagd in een afgrond van onwetendheid tijdens de duistere middeleeuwen, toen wetenschappelijke rationaliteit in onbruik raakte.
Er waren echter geïsoleerde ‘eilanden’ van wetenschap in de 12e eeuw, zoals het werk van Maimonides, de Hebreeuwse arts en geleerde die de relatie onderzocht tussen ziekte en emotie. Zijn verhandelingen over astma ten gevolge van emotionele stress zijn gelijk aan vele van de moderne proefschriften.
De opkomst van wetenschappelijke psychosomatische geneeskunde
De 19e eeuw luidde een kortzichtige denkwijze in; men stond erop dat als een ziekte niet kon worden bestudeerd onder een microscoop of in een testbuisje, deze niet bestond. Pas rond 1890 verschenen er mensen ten tonele die een verband legden tussen ziekten die niet konden worden geconstateerd en emotioneel conflict. Pioniers op dit gebied waren Jean Martin Charcot, en Sigmund Freud. Hun werk zou uiteindelijk leiden tot de opleving van antieke concepten die tot de moderniteit gebracht werden als psychosomatische geneeskunde (psycho-geest; soma-lichaam).
In de jaren dertig van de vorige eeuw gaf een nieuwe groep van pioniers opnieuw een boost aan deze ideeën en begonnen met onomstotelijke bewijzen te komen dat psychisch conflict de voorbode kon zijn van lichamelijke ziekte. Onder hen bevonden zich o.a. Howard Dunbar en het vooraanstaande team van English en Weiss.
De nadruk, tot omstreeks 1950, lag op de formule dat mentaal conflict leidde tot somatische ziekte. Tijdens die periode werd er een bescheiden maar monumentaal werk gepubliceerd die generaties van wetenschappers zou omleiden richting andere aspecten van de psychosomatische geneeskunde.
Het boek met als titel ‘De wil om te leven’, geschreven door Dr. Hutschnecker blies de concepten van Freud over de dualiteit van de menselijke aard nieuw leven in, en suggereerde dat binnen in ons een constante worsteling plaatsvindt tussen de wil om te leven en de wil om te sterven. Hutschnecker ging zelfs nog een stukje verder, hij toonde aan dat we de wil tot leven kunnen aanwenden om onszelf te drijven tot een goede gezondheid, om ziekten te overwinnen en ook om gebruik te maken van de juist gerichte levenskracht om succes te bereiken in ons dagelijks leven.
Wij kunnen onze ziekten selecteren; Ook zijn we in staat de tijd waarop we sterven te selecteren, zo gelooft Dr. Hutschnecker. Sindsdien zijn er vele studies verschenen die deze theorie bevestigen; kankerpatiënten, voor een groot deel, voldoen aan dit profiel, evenals slachtoffers van maagzweren , patiënten met diabetes, hartpatiënten en een breed scala aan invaliden wiens ziekten psychosomatisch begonnen en zich vervolgens ontwikkelden tot bonafide rampen.
Zelfheling: Meer dan een theorie
De medische wereld geeft toe dat ongeveer 50% van alle ziekten, wanneer met rust gelaten, uiteindelijk uit zichzelf zullen genezen.
Zeer tot hun eigen verrassing getuigen kankerspecialisten van een aanzienlijk aantal patiënten die ‘in remissie gaan’ of kankervrij zijn of wiens klachten voor zeer lange tijd verdwijnen.
Moeten we onszelf ermee tevreden stellen deze gevallen van zelf heling te beschouwen als slechts mysterieuze gebeurtenissen, of kan de mogelijkheid dat er hier Vitale Krachten aan het werk zijn serieus worden overwogen?
Liefde en licht
zondag 15 juli 2012
‘Afstammelingen van slaven hebben een superieur atletisch gen en pakken de medailles in Londen’
Viervoudig Olympisch gouden medaillewinnaar Michael Johnson is ervan overtuigd dat hij zijn succes te danken heeft aan zijn afkomst. Johnson is een afstammeling van de slaven uit West Afrika en deze personen beschikken over een ‘superieur atletisch gen’. Daarom zullen de donkere sprinters uit Amerika en Jamaica domineren op de Spelen. Dit zegt Johnson in de Daily Mail.
Wetenschappers geloven dat afstammelingen van de slaven inderdaad sterker zijn. Alleen de sterkste Afrikanen werden geselecteerd en met boten naar Amerika en het Caribisch gebied vervoerd. De reis naar Jamaica zou het zwaarst zijn geweest door het zuurstofgebrek aan boord van het schip. Alleen de sterkste slaven overleefden zo’n reis.
Johnson tegenover de Daily Mail: ‘Mijn hele leven geloofde ik dat ik een succesvolle atleet was door mijn eigen toewijding, maar het is onmogelijk te denken dat mijn afkomst geen invloed heeft gehad.’
Bron: Daily Mail & Business Insider via Welingelichtekringen.nl
Zo beschermen aardbeien ons tegen hart- en vaatziekten
Extracten van aardbeien blijken een eiwit dat zich reeds in ons lichaam bevindt, te activeren. Het gaat om het stofje Nrf2. Het verhoogt niet alleen de hoeveelheid antioxidanten in ons lijf, maar zet ook allerlei andere beschermende processen in werking. Zo vermindert het eiwit bijvoorbeeld de hoeveelheid cholesterol.
Geen schuldgevoel
“We hebben ontdekt hoe aardbeien onze ingebouwde verdediging om cellen, organen en bloedvaten gezond te houden, versterkt,” stelt onderzoeker Paul Thornally, werkzaam aan de Warwick Medical School. “Dus voel je niet schuldig over het serveren van aardbeien en slagroom, ook al zou ik meer aardbeien en minder slagroom of zelfs helemaal geen slagroom kunnen aanbevelen!”
De onderzoekers zijn voornemens hun studie naar de aardbei verder uit te breiden. Zo willen ze nog gaan achterhalen welke soorten aardbeien het beste zijn, hoeveel u er het beste kunt eten en hoe ze dan geserveerd moeten worden.
Diabetes
Uit eerdere onderzoeken was al gebleken dat aardbeien slecht cholesterol bestreden en ook het glucoseniveau in het bloed onder controle hielden. Zo verlagen de zomerkoninkjes de kans op diabetes en hartziekten. Het is echter voor het eerst dat wordt aangetoond dat extracten van aardbeien eiwitten die ons tegen ziekten beschermen, stimuleren.
Bron: Scientias.nl
Het einde van therapie kies voor liefde
Elke maatschappij uit haar vooronderstellingen over de menselijke aard op een andere wijze. Van oudsher zijn het mythen, rituelen en religie die verklaren hoe een bepaalde groep mensen de mogelijkheden en beperkingen van het menselijk handelen beschouwt. In de moderne Westerse cultuur is de psychotherapie echter de sterkste kracht geworden die bepaalt hoe we onszelf en de wereld zien. Therapie is meer dan slechts een klinische procedure: het is een cultuur op zichzelf geworden. En de belangrijkste aanname van deze nieuwe cultuur is dat de emotionele toestand van mensen de bron is van de meeste van hun problemen. De therapiecultuur formuleert de ervaring van het dagelijks leven als een strijd die gewone mensen zonder professionele begeleiding niet kunnen overleven. Gesteld wordt dat onze gewone ondersteunende netwerken – vrienden, familie, buren – niet sterk genoeg zijn om in onze behoeften te voorzien. Integendeel, de therapiecultuur suggereert dat onze naasten vaak juist de bron van onze emotionele problemen zijn. Daarom worden we in toenemende mate ontmoedigd onze problemen zelf of in samenwerking met vrienden of familieleden aan te pakken. We leven tegenwoordig in een tijdperk van adviseurs, bemiddelaars, trainers, mentoren, ouderbegeleiders en analytici. De bevordering van professionele oplossingen voor alledaagse problemen wordt gedreven door deze nieuwe culturele visie die leert dat we zelf kwetsbaar zijn en dat we niet genoeg hulpmiddelen hebben om het leven aan te kunnen. Therapeuten en adviseurs van allerlei soorten geven voortdurend het signaal af dat de condition humaine wordt gekenschetst door kwetsbaarheid en dat mensen moeilijke emotionele problemen niet zonder deskundig advies zouden moeten aanpakken. Daardoor zijn we in ons persoonlijke leven zo sterk afhankelijk geworden van ‘hulpverleners’.
Lees verder op: NL.Odemagazine.com
Lees verder op: NL.Odemagazine.com
TED – Helen Fisher over de liefde
Antropologe Helen Fisher pakt een delicaat onderwerp aan –– liefde –– en verklaart haar evolutie, haar biochemische grondslagen en haar sociale belang. Ze sluit af met een waarschuwing over de potentiële ramp inherent aan misbruik van antidepressiva. Beide video`s hebben Nederlandse ondertitels.
Bron: Visionair.nl
donderdag 12 juli 2012
Een Déjà vu
Déjà vu is een Franse term dat 'al eens gezien' betekent. Heb je al eens meegemaakt dat je, bijvoorbeeld, ergens komt en het gevoel verkrijgt dat je er ooit reeds bent geweest; dit, ondanks het feit dat je ervan overtuigd bent dat dit niet zo is? Of, je bent in een gesprek verwikkeld en je verkrijgt het gevoel dat je dat gesprek reeds eerder hebt gevoerd?
Een déjà vu is een bekend verschijnsel in de psychologie; het betreft de ervaring iets mee te maken waarvan men tegelijkertijd de indruk heeft het al eerder te hebben meegemaakt, terwijl men weet dat dat niet het geval is. De term déjà vu is afkomstig uit het boek 'L'Avenir des Sciences Psychiques ' - 'De toekomst van de psychische wetenschappen' - van de Franse onderzoeker Émile Boirac. Maar hijzelf maakte er geen diepgaande studie van. Déjà vu slaat in de wetenschap meestal op een onechte herinnering, of herinneringsbeleving. In het algemene spraakgebruik is men echter de term ook gaan gebruiken als aanduiding van elke bekende situatie.
Mensen die voor het eerst een déjà vu meemaken, kunnen hier onnodig van schrikken. Het is een beleving die vaak omschreven wordt als 'vreemd' of 'onwezenlijk'. Wanneer ze toch met anderen hierover durven te spreken, blijkt meestal dat veel meer mensen dit verschijnsel kennen en daardoor worden ze wel wat gerustgesteld; er is blijkbaar niets 'vreemds' met hen aan de hand, "ik ben niet de enige".
Een mogelijke verklaring stamt uit de neurologie. Wat bij een déjà vu gebeurt, kan ook worden omschreven als een 'kortsluiting' van de hersenen. Normaal gesproken wordt een beeld vanuit de ogen naar een plek in de hersenen gebracht waar de mens er zich bewust van wordt, daarna wordt dit beeld opgeslagen in de hersenen. Bij een déjà vu ontstaat er onverwachts een kortsluiting, waardoor het beeld zich eerst in de hersenen opslaat, voordat de hersenen zich bewust worden van het beeld. Omdat het een kortsluiting betreft, kan men zich dus ook niet herinneren wanneer en hoe men het eerder heeft meegemaakt, want al die informatie is niet opgeslagen.
Hoe ontstaat nu zo'n kortsluiting? Hierover bestaan verschillende speculaties. De Franse psychiater Pierre Janet schreef déjà vu toe aan een stoornis in de visuele perceptie, waarbij een waargenomen prikkel via twee informatiestromen, of kanalen (A en B, bovenste paneel in onderstaand figuur) de hersenen bereikt. Hierbij treedt er echter een uitsplitsing op tussen beeld A, dat de hersenen het eerst bereikt, en beeld B. De hersenen zullen nu beeld B, dat een fractie van een seconde later arriveert, als bekend categoriseren.
Een tweede opvatting komt van Daniel Dennett, die meent dat déjà vu berust op een misinterpretatie of stoornis in de hersenen zelf.
Deze zou een gevolg kunnen zijn van bepaald geneesmiddel, van vermoeidheid of een van neurologische stoornis, zoals bijvoorbeeld epilepsie. Een mogelijk gebied waar deze stoornissen kunnen optreden is de hippocampus. Dit gebied - en de omringende slaapkwab - speelt namelijk een belangrijke rol in het herkennen van familiariteit, of nieuwheid, van objecten en gebeurtenissen. Het spontaan vuren van zenuwcellen in dit gebied zou dan kunnen leiden tot een déjà-vu-beleving. Er is in dit model dus slechts één informatiestroom naar de hersenen nodig, en geen twee informatiestromen, of kanalen zoals Janet aannam.
Het verschijnsel déjà vu is ook op andere, niet-wetenschappelijke, manieren geïnterpreteerd. Alternatieve verklaringen zijn dat déjà vu beelden een teken zijn uit een andere wereld, herinneringen uit een vroeger bestaan, zoals reïncarnatie, of ten gevolge van een astrale uittreding waarbij men reeds eerder in een toekomstige situatie terechtkomt. Kortom, een verschijnsel van buitenzintuigelijke waarneming, als BZW afgekort, of ESP. Ook wanneer een gebeurtenis uit een droom zich vervolgens daadwerkelijk plaatsvindt, kan dat als déjà vu worden ervaren.
Dit zijn allemaal redenen waarom de wetenschap lange tijd niet meer in het Déjà Vu onderwerp geïnteresseerd was. Men was het beu om die ervaringen over vorige levens te aanhoren, de buitenzintuigelijke waarnemingen vond men ook absurd, en wat druppel die de emmer deed overlopen waren de verhalen van mensen die bij hoog en laag beweerden dat ze door buitenaardse wezens werden ontvoerd, of dat ze een ufo hadden bezocht.
Het déjà vu verschijnsel slaat niet alleen op beelden ontleend aan de visuele waarneming, er zijn ook varianten bekend waarbij het gaat om een innerlijk proces, zoals een gedachte of een ervaring: men spreekt dan ook wel van déjà senti (eerder gevoeld), eerder bezocht (déjà visité) of eerder meegemaakt of beleefd (déjà vécu).
Ook het tegenovergestelde proces kan plaatsvinden: men zegt dan bijvoorbeeld dat een bekend persoon, plaats of beeld nooit eerder is gezien alhoewel anderen weten dat dit wel zo is. Dit verschijnsel heet jamais vu (nooit gezien). Jamais vu wordt soms geassocieerd met bepaalde vormen van afasie, amnesie en epilepsie. Ook treedt het, onder andere, op bij het Syndroom van Capgras, waarbij men het waanachtige idee heeft dat partners, familieleden of bekenden niet echt zijn, maar vervangen werden door dubbelgangers met hetzelfde uiterlijk en gedrag. Incidenteel ziet een Capgras-patiënt zichzelf als dubbelganger. De meeste Capgras-patiënten beschouwen de dubbelganger wel als een mens, maar soms menen ze dat de dubbelganger een robot, of een buitenaards wezen is.
Bron: Wereldgeheimen.nl
Hond beschermt baby tegen infecties
Baby’s die tijd doorbrengen in de buurt van een hond hebben minder oorinfecties en ademhalingsaandoeningen dan baby’s die in een huisdiervrije omgeving opgroeien, zo blijkt uit nieuw onderzoek.
De studie in het tijdschrift Pediatrics wijst erop dat een hond die vaak buiten komt het immuunsysteem van een kind gedurende het eerste levensjaar kan stimuleren.
Katten lijken baby’s ook in een bepaald opzicht te beschermen, hoewel het effect minder sterk is als bij honden. Tijdens het onderzoek onder 397 Finse kinderen werd de gezondheid van elk kind tijdens het eerste levensjaar bijgehouden door de ouders.
Luchtweginfecties
Baby’s die opgroeiden in een huis met een kat of een hond hadden 30 procent minder kans op symptomen die te maken hebben met luchtweginfecties waaronder hoesten, hijgen, rinitis en koorts. Daarnaast liepen ze de helft minder kans een oorinfectie te krijgen.
De experts van de Universiteit van Kuopio in Finland speculeren dat het contact met dieren het immuunsysteem helpt versterken met onder meer als gevolg dat infecties minder lang duren. Kinderen die tijdens de studie contact hadden met een kat of hond waren veel gezonder, aldus de onderzoekers.
Antibiotica
Het verschil bleek niet te worden beïnvloed door factoren als borstvoeding, crèche, opgevoed door rokers of ouders met astma. Ook werd voor baby’s die in de buurt van een hond opgroeiden minder vaak antibiotica voorgeschreven.
Eerder onderzoek leidde tot tegenstrijdige resultaten. Zo concludeerden sommige studies dat er geen voordelen zijn verbonden aan het contact tussen jonge kinderen en huisdieren terwijl andere aantoonden dat het contact met dieren bescherming biedt tegen verkoudheid en maagaandoeningen.
De auteurs zeiden dat hun onderzoek verschilt van eerdere analyses omdat tijdens de studie enkel is gekeken naar het eerste levensjaar en niet naar oudere kinderen.
Bron: AFP via Niburu.nl
De studie in het tijdschrift Pediatrics wijst erop dat een hond die vaak buiten komt het immuunsysteem van een kind gedurende het eerste levensjaar kan stimuleren.
Katten lijken baby’s ook in een bepaald opzicht te beschermen, hoewel het effect minder sterk is als bij honden. Tijdens het onderzoek onder 397 Finse kinderen werd de gezondheid van elk kind tijdens het eerste levensjaar bijgehouden door de ouders.
Luchtweginfecties
Baby’s die opgroeiden in een huis met een kat of een hond hadden 30 procent minder kans op symptomen die te maken hebben met luchtweginfecties waaronder hoesten, hijgen, rinitis en koorts. Daarnaast liepen ze de helft minder kans een oorinfectie te krijgen.
De experts van de Universiteit van Kuopio in Finland speculeren dat het contact met dieren het immuunsysteem helpt versterken met onder meer als gevolg dat infecties minder lang duren. Kinderen die tijdens de studie contact hadden met een kat of hond waren veel gezonder, aldus de onderzoekers.
Antibiotica
Het verschil bleek niet te worden beïnvloed door factoren als borstvoeding, crèche, opgevoed door rokers of ouders met astma. Ook werd voor baby’s die in de buurt van een hond opgroeiden minder vaak antibiotica voorgeschreven.
Eerder onderzoek leidde tot tegenstrijdige resultaten. Zo concludeerden sommige studies dat er geen voordelen zijn verbonden aan het contact tussen jonge kinderen en huisdieren terwijl andere aantoonden dat het contact met dieren bescherming biedt tegen verkoudheid en maagaandoeningen.
De auteurs zeiden dat hun onderzoek verschilt van eerdere analyses omdat tijdens de studie enkel is gekeken naar het eerste levensjaar en niet naar oudere kinderen.
Bron: AFP via Niburu.nl
Bijenpollen: De unieke krachtige werking
Bijenpollen werden door de eeuwen heen door de meeste mensen beschouwd als een geheimzinnige stof. Tegenwoordig worden deze bijenpollen nog steeds gezien als een geschenk van de natuur, die de mensen hun jeugd, vitaliteit en gezondheid bied.
Wat zijn bijenpollen?
Bijenpollen zijn een natuurlijk product en worden gemaakt uit stuifmeel. Stuifmeel is het fijne poeder dat het mannelijk deel van de bloem vormt. De bijen verzamelen dit stuifmeel uit planten en bloemen, voegen er nectar of honing aan toe en nemen dit mee naar hun bijenkorf. Het stuifmeel samen met de nectar of honing vormen korrels. Deze korrels worden ook wel pollen of bijenpollen genoemd.
De pollen worden verzameld doordat de imker speciaal gereedschap aan de ingang van de korf plaatst, waardoor de pollen die aan de bijenpootjes zitten als het ware van de pootjes van de bij worden gezeefd. Dit alles gebeurd via een compleet natuurlijk proces.
De krachtige werking van bijenpollen
Zonder bijenpollen zouden bomen, planten en bloemen niet overleven. Deze pollen zijn de vruchtbare stof van bloemen en wordt aangeduid als de beste natuurlijke multivitamine voor zowel planten, bomen, bloemen, bijen en voor de mens.
Bijenpollen zijn heel belangrijk voor de bijen, omdat deze pollen worden gebruikt als een zeer krachtig opbouw voedsel voor de bijen en de bijenkoningin. Het maakt de bijen sterker om te overleven en het geeft ook meer kracht om de bijenkoningin te beschermen.
Bijenpollen zijn voor ons ook belangrijk. Ze zitten boordevol voedingsstoffen dat ons lichaam sterker maakt. Ze bevatten in totaal 96 verschillende voedingsstoffen, waaronder 16 verschillende vitamines (A, B complex, C, D, E), mineralen (selenium, calcium, magnesium), alle bekende enzymen en co-enzymen, plantvetzuren, koolhydraten, proteïne en aminozuren. Door al deze voedingsstoffen worden bijenpollen gezien als een belangrijke bron die de vitaliteit verbetert en het herstel van het menselijk lichaam bevordert.
De voedingsstoffen in de bijenpollen zijn goed verteerbaar en worden gemakkelijk opgenomen in ons lichaam.
Postitieve eigenschappen
Bijenpollen bevatten een grote hoeveelheid anti-oxidanten. Dat houdt in dat bijenpollen veel anti-stoffen bevatten, wat een positieve invloed heeft op het menselijk lichaam. Ze beschermen ons zoveel mogelijk tegen schadelijke stoffen.
Hieronder lees je een aantal belangrijke eigenschappen van bijenpollen op ons lichaam:
- Het verbetert je huid
- het helpt je bij het bereiken van je ideale gewicht (wanneer je je lichaam voedt met de stoffen die het nodig heeft zullen je vreetbuien afnemen)
- Het verbetert je uithoudingsvermogen
- Het geeft je meer energie
- Hooikoorts (bijenpollen bevatten een grote hoeveelheid natuurlijke (afweer-)stoffen die met zijn allen ervoor zorgen dat weerstandverlagende aandoeningen tegen worden gehouden)
- Voorkomt vroegtijdige veroudering
Na consequent inname van bijenpollen merk je dat deze eigenschappen zeer snel ontstaan.
Belangrijke informatie
Bijenpollen worden op de markt verkocht in tablet- of capsulevorm omdat dit de meest effectieve manier is om het te gebruiken. In bijenpollen zitten een flinke dosis vitaminen, die bijna zo goed als allemaal in de juist verhoudingen voorkomen. Dit is vrij uniek en hierdoor worden de voedingswaarde van het pollen nog eens extra verhoogd.
Als je last hebt van een lage weerstand dan zijn bijenpollen een ideale uitkomst in bijvoorbeeld de wintermaanden, of ter ondersteuning in tijden van stress en ziekte.
Extra informatie: Bijenpollen hebben zo’n krachtige werking dat wij op slechts water en bijenpollen minstens 6 maanden in leven blijven !
Bron: Natuurlijke-Producten.com
Wat zijn bijenpollen?
Bijenpollen zijn een natuurlijk product en worden gemaakt uit stuifmeel. Stuifmeel is het fijne poeder dat het mannelijk deel van de bloem vormt. De bijen verzamelen dit stuifmeel uit planten en bloemen, voegen er nectar of honing aan toe en nemen dit mee naar hun bijenkorf. Het stuifmeel samen met de nectar of honing vormen korrels. Deze korrels worden ook wel pollen of bijenpollen genoemd.
De pollen worden verzameld doordat de imker speciaal gereedschap aan de ingang van de korf plaatst, waardoor de pollen die aan de bijenpootjes zitten als het ware van de pootjes van de bij worden gezeefd. Dit alles gebeurd via een compleet natuurlijk proces.
De krachtige werking van bijenpollen
Zonder bijenpollen zouden bomen, planten en bloemen niet overleven. Deze pollen zijn de vruchtbare stof van bloemen en wordt aangeduid als de beste natuurlijke multivitamine voor zowel planten, bomen, bloemen, bijen en voor de mens.
Bijenpollen zijn heel belangrijk voor de bijen, omdat deze pollen worden gebruikt als een zeer krachtig opbouw voedsel voor de bijen en de bijenkoningin. Het maakt de bijen sterker om te overleven en het geeft ook meer kracht om de bijenkoningin te beschermen.
Bijenpollen zijn voor ons ook belangrijk. Ze zitten boordevol voedingsstoffen dat ons lichaam sterker maakt. Ze bevatten in totaal 96 verschillende voedingsstoffen, waaronder 16 verschillende vitamines (A, B complex, C, D, E), mineralen (selenium, calcium, magnesium), alle bekende enzymen en co-enzymen, plantvetzuren, koolhydraten, proteïne en aminozuren. Door al deze voedingsstoffen worden bijenpollen gezien als een belangrijke bron die de vitaliteit verbetert en het herstel van het menselijk lichaam bevordert.
De voedingsstoffen in de bijenpollen zijn goed verteerbaar en worden gemakkelijk opgenomen in ons lichaam.
Postitieve eigenschappen
Bijenpollen bevatten een grote hoeveelheid anti-oxidanten. Dat houdt in dat bijenpollen veel anti-stoffen bevatten, wat een positieve invloed heeft op het menselijk lichaam. Ze beschermen ons zoveel mogelijk tegen schadelijke stoffen.
Hieronder lees je een aantal belangrijke eigenschappen van bijenpollen op ons lichaam:
- Het verbetert je huid
- het helpt je bij het bereiken van je ideale gewicht (wanneer je je lichaam voedt met de stoffen die het nodig heeft zullen je vreetbuien afnemen)
- Het verbetert je uithoudingsvermogen
- Het geeft je meer energie
- Hooikoorts (bijenpollen bevatten een grote hoeveelheid natuurlijke (afweer-)stoffen die met zijn allen ervoor zorgen dat weerstandverlagende aandoeningen tegen worden gehouden)
- Voorkomt vroegtijdige veroudering
Na consequent inname van bijenpollen merk je dat deze eigenschappen zeer snel ontstaan.
Belangrijke informatie
Bijenpollen worden op de markt verkocht in tablet- of capsulevorm omdat dit de meest effectieve manier is om het te gebruiken. In bijenpollen zitten een flinke dosis vitaminen, die bijna zo goed als allemaal in de juist verhoudingen voorkomen. Dit is vrij uniek en hierdoor worden de voedingswaarde van het pollen nog eens extra verhoogd.
Als je last hebt van een lage weerstand dan zijn bijenpollen een ideale uitkomst in bijvoorbeeld de wintermaanden, of ter ondersteuning in tijden van stress en ziekte.
Extra informatie: Bijenpollen hebben zo’n krachtige werking dat wij op slechts water en bijenpollen minstens 6 maanden in leven blijven !
Bron: Natuurlijke-Producten.com
Gezonder wonen door meer blauw licht in huis
Van alle natuurlijke lichtstralen heeft blauw licht de grootste impact op onze biologische klok aangezien het ons laat weten wanneer het tijd is om te slapen en op te staan. Omdat de meeste ramen blauw licht tegenhouden, ontwikkelden Duitse wetenschappers voor het eerst een nieuw type raam dat deze gezonde lichtstralen maximaal doorlaat.
"Ons bioritme wordt niet beïnvloed door de golflengtes die de huiskamer oplichten, maar wel door blauw licht", verklaart Walther Glaubitt, onderzoeker aan het Fraunhofer ISC in Wurzburg. Een gebrek aan blauw licht zou negatief inwerken op onze hormonale balans (circadiaan ritme) waardoor slaap, stemming en gezondheid moeten inboeten.
Revolutionair
Het nieuwe raam, genaamd 'Uniglas Vital', kreeg een speciale coating die blauwe lichtstralen doorlaat en hetzelfde gevoel geeft als een permanent geopend raam. Het geheim is de duurzame en quasi onzichtbare anorganische laag van amper 0,1 micrometer die ontworpen werd om blauw licht maximaal binnen te brengen in je woning. De uitvinding werd deze week voorgesteld, maar prijs en lanceringsdatum zijn voorlopig onbekend.
Bron: Daily Mail via HLN.be
Bijzonder: een drug die slaap kan vervangen
Bij mensapen werkt het. Een groep apen werd wakker gehouden tot ze van slaperigheid bijna niet meer konden.
En toen kregen ze, door het op te snuiven, orexine A toegediend. Een lichaamseigen stof. En weg was de slaperigheid. Zonder merkbare nadelen konden te apen er weer een dag tegen.
Er zijn nog een hoop vragen, maar het lijkt een kansrijk middel om mensen te helpen die lang wakker moeten blijven en zich nu moeten behelpen met koffie.
Bron: Wired via Welingelichtekringen.nl
‘Zien’ door naar muziek te luisteren: het kan!
Het bijzondere apparaatje stelt blinden of mensen die slechtziend zijn in staat om beelden toch waar te nemen. Ze ‘zien’ door naar muziek te luisteren.
Het apparaatje heet EyeMusic en is ontwikkeld door wetenschappers van de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem. Het apparaatje zet beelden om in een combinatie van geluiden.
Pixels
EyeMusic scant een afbeelding en geeft pixels die hoog in de afbeelding staan weer als hoge tonen. Lage pixels worden vertegenwoordigd door lage tonen. Het apparaatje scant de afbeelding voortdurend. Wanneer een nieuwe scan begint, geeft het apparaat dat aan. De tijd die zit tussen de start van de scan en het geluid dat bij de eerste pixel hoort, geeft aan waar deze pixel zich horizontaal gezien bevindt. De helderheid van de pixel wordt ook gecommuniceerd: hoe luider de muziek is, hoe helderder de pixel is.
Kleuren
Behalve de locatie en helderheid van pixels laat EyeMusic ook kleuren ‘zien’. Bij wit horen bijvoorbeeld zangstemmen, bij blauw een trompet, bij geel een viool.
Experiment
De onderzoekers testten het apparaatje grondig. Ze blinddoekten een aantal proefpersonen en lieten ze een beeld ‘zien’ middels muziek. Die experimenten verliepen prima. “We demonstreren in deze studie dat EyeMusic al na een korte periode van training (soms korter dan een half uur) kan worden gebruikt,” vertelt onderzoeker Shelly Levy-Tzedek.
Blinden
Het apparaatje biedt grote mogelijkheden voor mensen die slechtziend of blind zijn. Nader onderzoek zal zich dan ook op deze mensen richten. Hieruit moet blijken of zij echt gebaat zijn bij EyeMusic.
Bent u nieuwsgierig hoe bepaalde afbeeldingen dan klinken? Hier kunt u afbeeldingen bekijken en direct beluisteren hoe deze klinken.
Door: Caroline Kraaijvanger
Bron: Scientias.nl
Radical openness (Video ENG)
Hoe zou een wereld zijn waarin ideeën vrij kunnen stromen, een soort internet maar dan zonder Brein of andere copyrightmaffia? Jason Silva gaat helemaal los in deze 2,5 minuut durende clip.
Via: Visionair.nl
Via: Visionair.nl
donderdag 5 juli 2012
Coaching
Het is populair tegenwoordig coaching. Coaching is een Engelse term, die voor veel verschillende begeleidingsvormen gebruikt wordt. Andere veelgebruikte termen voor het begeleiden van mensen zijn: supervisie, mentoring, counseling en therapie. De literatuur is niet eenduidig over een definitie van coaching. Coaching is dus een niet te specificeren vorm van begeleiden.
Coaching kan zowel in groep gebeuren evenals op een individuele, één-op-één basis. Het is niet omdat een persoon over een inherente gave of een bepaald potentieel beschikt, dat het zich automatisch zal ontwikkelen. In alle disciplines is coaching nodig. Zelfs een Einstein, of een Leonardo da Vinci, of wie dan ook ter wereld, had iemand nodig die hem opleidde.
Zeer veel zaken kunnen niet op school worden geleerd en coaching wordt altijd door iemand gegeven die daarvoor is opgeleid, of voor zichzelf bewezen heeft dat wij hij predikt ook zélf heeft gepresteerd.
Anders gezegd: indien je miljonair wil worden, hoef je niet jouw buurman aan te spreken, bijvoorbeeld. Het is misschien een brave man, maar geen miljonair - of, wel soms?
Coaching kan dus inhoudelijk zijn - of, meer procesmatig. Bij inhoudelijke coaching is de coach iemand die een bepaald traject al heeft doorlopen en die iemand anders daarin adviseert. Als voorbeeld kan de ex-toptennisser genoemd worden die de beginnende (top)tennisser adviseert over techniek en tactiek van het tennisspel.
Bij de procesmatige coach moet er meer gedacht worden aan een mental coach, die adviseert hoe er omgegaan moet worden met verliezen, met intimiderende tegenstanders, met de pers, en die denkt aan een juiste balans tussen leven en werken. Een persoon dus, die van op een afstand meedenkt met de cliënt.
In elk coachingproces is er de coachee, die aanleert, en de coach, die ondersteunt en begeleidt. Binnen het coachingstraject worden de doelen vooraf bepaald. Doel van de coaching is het vergroten van de persoonlijke effectiviteit van de coachee. Coaching van groepen is echter ook mogelijk. De coach zoekt dan naar collectieve patronen in gedrag en denken in de groep.
Er zijn veel vormen van begeleiding die elementen van coaching in zich hebben. Hieronder volgt een niet volledige opsomming.
• Persoonlijke coaching: is gericht op het verdiepen van het bewustzijn van de coachee voor wat betreft de effecten ven het eigen gedrag. De bedoeling is dat de coachee in beweging komt. Coaching is de ander leren te leren.
• Transformationele coaching: is gericht op het faciliteren van groei van binnenuit door bewustzijn te vergroten over het eigen handelen en door het bevrijden van aanwezig potentieel bij mensen, groepen of organisaties. Het gaat om verandering van binnenuit, zodat er een grotere kwaliteit van leven en werken ontstaat.
• Loopbaancounseling: heeft betrekking op de persoon-job fit. Een loopbaancounselor helpt een medewerker inzicht te krijgen in zijn waarden, interesses en mogelijkheden. Hij verbindt deze – samen met de medewerker – aan een bestaande of toekomstige functie. Loopbaancounseling sluit aan bij competentiemanagement en de competentieontwikkeling van de medewerker. Het kan ook goed worden ingezet binnen het mobiliteitsbeleid van een organisatie.
• Counseling: is een laagdrempelige vorm van hulpverlening. Het doel van counseling is het helpen van mensen bij het oplossen of hanteren van problemen, het vinden van antwoorden op vragen het ontwikkelen van kennis en vaardigheden. Counseling is resultaatgericht en pragmatisch van aard.
• Systemic coaching: vanuit het systeemdenken kijkt de coach naar de relatie tussen de leden van een groep. Het gaat uit van de gedachte dat een van de leden van de groep door het herkennen en veranderen van (gedrags-)patronen in de groep kan stimuleren dat anderen hun gedrag ook kunnen veranderen.
• Teamcoaching: de coach zoekt naar collectieve patronen in gedrag en denken in de groep. Een teamcoach is erop gericht het bewustzijn van het team te vergroten: om vanuit dat grotere bewustzijn de groep in haar denken en handelen in beweging ofwel in ontwikkeling te krijgen.
• Immediate-coaching: coaching via e-mail op dagelijkse basis. Meestal ingezet bij managementdevelopment coaching. Maar ook geschikt voor ziekteverzuim begeleiding en preventie.
• Coaching als managementstijl: coachend leidinggeven kan het commitment bij medewerkers verhogen. Met een coachende stijl van leidinggeven zorgt de manager ervoor dat medewerkers zich betrokken voelen bij hun werk en de organisatie. Medewerkers voelen zich verantwoordelijk voor een product of proces. Ze kunnen zichzelf motiveren, zowel individueel als als team. Coachend leidinggeven wordt uitgedragen als dé nieuwe manier van leidinggeven. Het past goed bij de ontwikkeling van zelfsturende teams. De leidinggevende is geen ‘baas’ maar een coach van een team. Het team is zelf verantwoordelijk voor de te behalen resultaten - althans voor het hoe.
• Competentieontwikkelingsgericht Coachen: geeft handvatten om gericht met de medewerker te werken aan de effectiviteit van de in te zetten competenties op persoonlijk en organisatieniveau. Om dit te bereiken, zien we het coachen op competentieontwikkeling in het bijzonder als het stimuleren van de zelfverantwoordelijkheid voor de eigen competentieontwikkeling."
• Kindgerichte coaching: Het doel van kinderencoaching is het coachen van kinderen bij het ontdekken van de eigen kwaliteiten en mogelijkheden en deze in te zetten in de situaties die voor het kind moeilijk zijn, het nemen van verantwoordelijkheid binnen de eigen mogelijkheden en grenzen en het bereiken van een door het kind (en de ouders) vastgesteld haalbaar doel.
• Provocatieve coaching: Provocatieve coaching gaat ervan uit dat je de ezel aan zijn staart moet trekken als je hem vooruit wilt helpen, dat lachen over je problemen een prima medicijn is, dat zijwegen naar de kern leiden en dat mensen veerkrachtiger zijn dan je denkt. Het wordt moeilijker voor de cliënt om zijn belemmerende overtuigingen en zijn negatieve zelfbeeld nog serieus te nemen. Door zich assertief tegen de coach te verdedigen leert de cliënt om voor zichzelf op te komen, om zichzelf realistischer te bekijken en om genegenheid en waardering te uiten.
Bron: Gortcoaching.nl via Wereldgeheimen.nl
'Chronische pijn heeft een emotionele oorzaak'
Vergelijkbare verwondingen kunnen uiteenlopende gevolgen hebben voor verschillende individuen. Het verschil is volgens Amerikaanse wetenschappers afhankelijk van de emotionele staat van het brein, aldus The Telegraph.
Sommige mensen herstellen helemaal van bepaalde verwondingen, terwijl anderen chronische pijn blijven voelen. Volgens professor Vania Apakarian van de Northwestern University in Chicago is “de verwonding zelf niet genoeg om de aanhoudende pijn te verklaren.”
Studies van hersenscans tonen aan hoe chronische pijn ontstaat als gevolg van een emotionele respons op een verwonding. “Voortdurende pijn heeft te maken met een combinatie van de verwonding zelf en de staat van het brein,” aldus Apakarian.
Hoe emotioneler het brein reageert op de oorspronkelijke verwonding, hoe waarschijnlijker dat de pijn blijft voortduren nadat de fysieke wonde is genezen. Deze emotionele reactie houdt een interactie in tussen twee hersenregio’s: de frontale cortex en de nucleus accumbens.
Apakarian geeft aan dat “die delen van het brein bij bepaalde individuen actiever zijn, of dat er genetische of andere factoren aan het werk kunnen zijn, die de emotionele hersenregio’s bij sommigen actiever maken.”
De conclusies komen uit een onderzoek van 40 vrijwilligers met rugpijn. Via hersenscans slaagden de wetenschappers er in om met 85% nauwkeurigheid te voorspellen welke individuen chronische pijn zouden ontwikkelen en welke niet.
Apakarian hoopt om op basis van zijn bevindingen nieuwe behandelingen te ontwikkelen tegen chronische pijn.
Sommige mensen herstellen helemaal van bepaalde verwondingen, terwijl anderen chronische pijn blijven voelen. Volgens professor Vania Apakarian van de Northwestern University in Chicago is “de verwonding zelf niet genoeg om de aanhoudende pijn te verklaren.”
Studies van hersenscans tonen aan hoe chronische pijn ontstaat als gevolg van een emotionele respons op een verwonding. “Voortdurende pijn heeft te maken met een combinatie van de verwonding zelf en de staat van het brein,” aldus Apakarian.
Hoe emotioneler het brein reageert op de oorspronkelijke verwonding, hoe waarschijnlijker dat de pijn blijft voortduren nadat de fysieke wonde is genezen. Deze emotionele reactie houdt een interactie in tussen twee hersenregio’s: de frontale cortex en de nucleus accumbens.
Apakarian geeft aan dat “die delen van het brein bij bepaalde individuen actiever zijn, of dat er genetische of andere factoren aan het werk kunnen zijn, die de emotionele hersenregio’s bij sommigen actiever maken.”
De conclusies komen uit een onderzoek van 40 vrijwilligers met rugpijn. Via hersenscans slaagden de wetenschappers er in om met 85% nauwkeurigheid te voorspellen welke individuen chronische pijn zouden ontwikkelen en welke niet.
Apakarian hoopt om op basis van zijn bevindingen nieuwe behandelingen te ontwikkelen tegen chronische pijn.
Bron: Express.be
Bijen kunnen 'tijd terugdraaien' en verjongen
Wetenschappers van de Universiteit van Arizona hebben ontdekt dat de hersenveroudering bij oudere honingbijen wordt teruggedraaid op het moment dat ze larven verzorgen.
Hoewel het onderzoek naar dementie zich alleen richt op nieuwe medicijnen kan sociale interventie de hersenaandoening mogelijk behandelen.
Het team onder leiding van Gro Amdam liet de oudere, foeragerende bijen sociale taken verrichten in het nest waarop veranderingen in de moleculaire structuur van hun hersenen werden gemeten. Het onderzoek is verschenen in het wetenschappelijke tijdschrift Experimental Gerontology.
Leervermogen
“Op basis van eerder onderzoek weten we dat de mentale gesteldheid van bijen die in het nest blijven en zorgen voor de larven stabiel blijft,” zei Amdam. “Na enige tijd verlaten de bijen het nest om voedsel te verzamelen. Vanaf dat moment verouderen ze in hoog tempo. Na slechts twee weken zijn de vleugels van de foeragerende bijen versleten, vallen hun haren uit en gaat hun hersenfunctie zienderogen achteruit. We wilden zien wat er zou gebeuren als we de bijen opnieuw lieten zorgen voor larven.”
Op het moment dat de oudere bijen terugkeerden naar het nest werd een aantal dagen weinig activiteit gemeten. Daarna begonnen enkele van de oude bijen naar voedsel te zoeken terwijl andere de larven verzorgden. De onderzoekers ontdekten dat ongeveer de helft van de oudere bijen na 10 dagen beter in staat was om nieuwe dingen te leren.
Het team van Amdam zag niet alleen hoe het leervermogen van de bijen herstelde, ze ontdekten ook een verandering in de eiwitten in het brein van de bijen. Na analyse bleek dat twee eiwitten aanzienlijk waren veranderd.
Sociale interventie
Het ging om Prx6, een eiwit dat ook in mensen wordt gevonden en kan helpen beschermen tegen dementie en ziektes als alzheimer, en een eiwit dat andere eiwitten beschermt tegen schade wanneer het brein of ander weefsel wordt blootgesteld aan stress.
“Misschien kan sociale interventie - veranderen hoe je omgaat met je omgeving - helpen om ons brein jong te houden,” zei Amdam. “Omdat de genoemde eiwitten in zowel bijen als mensen worden gevonden kunnen ze mogelijk spontaan reageren op bepaalde sociale ervaringen.”
Amdam stelt voor om meer onderzoek te doen naar zoogdieren om te kijken of dezelfde moleculaire veranderingen die de bijen ervaren ook kunnen worden bewerkstelligd in mensen.
Bron: Sciencedaily.com via Niburu.nl
Hoewel het onderzoek naar dementie zich alleen richt op nieuwe medicijnen kan sociale interventie de hersenaandoening mogelijk behandelen.
Het team onder leiding van Gro Amdam liet de oudere, foeragerende bijen sociale taken verrichten in het nest waarop veranderingen in de moleculaire structuur van hun hersenen werden gemeten. Het onderzoek is verschenen in het wetenschappelijke tijdschrift Experimental Gerontology.
Leervermogen
“Op basis van eerder onderzoek weten we dat de mentale gesteldheid van bijen die in het nest blijven en zorgen voor de larven stabiel blijft,” zei Amdam. “Na enige tijd verlaten de bijen het nest om voedsel te verzamelen. Vanaf dat moment verouderen ze in hoog tempo. Na slechts twee weken zijn de vleugels van de foeragerende bijen versleten, vallen hun haren uit en gaat hun hersenfunctie zienderogen achteruit. We wilden zien wat er zou gebeuren als we de bijen opnieuw lieten zorgen voor larven.”
Op het moment dat de oudere bijen terugkeerden naar het nest werd een aantal dagen weinig activiteit gemeten. Daarna begonnen enkele van de oude bijen naar voedsel te zoeken terwijl andere de larven verzorgden. De onderzoekers ontdekten dat ongeveer de helft van de oudere bijen na 10 dagen beter in staat was om nieuwe dingen te leren.
Het team van Amdam zag niet alleen hoe het leervermogen van de bijen herstelde, ze ontdekten ook een verandering in de eiwitten in het brein van de bijen. Na analyse bleek dat twee eiwitten aanzienlijk waren veranderd.
Sociale interventie
Het ging om Prx6, een eiwit dat ook in mensen wordt gevonden en kan helpen beschermen tegen dementie en ziektes als alzheimer, en een eiwit dat andere eiwitten beschermt tegen schade wanneer het brein of ander weefsel wordt blootgesteld aan stress.
“Misschien kan sociale interventie - veranderen hoe je omgaat met je omgeving - helpen om ons brein jong te houden,” zei Amdam. “Omdat de genoemde eiwitten in zowel bijen als mensen worden gevonden kunnen ze mogelijk spontaan reageren op bepaalde sociale ervaringen.”
Amdam stelt voor om meer onderzoek te doen naar zoogdieren om te kijken of dezelfde moleculaire veranderingen die de bijen ervaren ook kunnen worden bewerkstelligd in mensen.
Bron: Sciencedaily.com via Niburu.nl
Wat heeft emotionele balans met pesten te maken?
(Isabelle Hofstra) Pesten is aan de orde van de dag en veroorzaakt veel leed onder de gepeste kinderen. We weten zo langzamerhand dat het niet alleen gaat om diegene die gepest wordt, maar ook om diegene die pest en de toekijkende anderen die niet ingrijpen. Als we de pester eens nader gaan bekijken ontdekken we het verborgen leed wat vaak mede oorzaak is van het pestgedrag. Uiteindelijk helpt pesten om de innerlijke pijn niet te voelen en de focus op anderen te leggen.
Zijn kinderen uit balans?
Kinderen worstelen met veel dingen in hun leven. Er zijn talloze aanleidingen die hun emotionele balans verstoren; faalangst, zich buiten gesloten voelen, eenzaamheid, geen oprechte aandacht van hun ouders, perfectionisme, slecht zelfbeeld, buiten de groep staan. Dan hebben we het nog niet over verwaarlozing, zowel fysiek als emotioneel in het gezin, het verwerken van een (vecht)scheiding of ander verlies. Kortom, er wordt wat afgeworsteld in het kinderleven.
Hoe kijken wij als volwassenen naar pesten?
De focus van leerkrachten en ouders ligt vaak op het kind dat gepest wordt. Het is ook niet niks als je systematisch belaagd wordt in welke vorm dan ook door één of meerdere kinderen die jou het leven zuur maken. Hulp moet geboden worden ter bescherming.
In veel programma's wordt gelukkig ook aandacht geschonken aan diegene(n) die dat systematisch doet of doen. Vaak wordt er gevraagd of pesters zich realiseren wat het betekent voor de ander. Hun inlevingsvermogen wordt aangewakkerd en er wordt gekeken naar hoe de relatie kan worden hersteld. De gepeste krijgt hulp om sterker te worden, want vanaf het moment dat kinderen innerlijke kracht ontwikkelen worden ze minder doelwit.
Pijnlijke plekken
Als een kind in balans is waarom zou het dan gaan pesten? Maar als de binnenkant pijnlijke plekken vertoont, wordt het mechanisme in gang gezet om die niet te voelen. Dat kan een moment zijn waarop een kind gevoelig wordt om of pester of meeloper te worden. Zolang een kind zich kan richten op anderen ervaart het zijn eigen emoties niet of nauwelijks. Als je dat gegeven meeneemt in het ontrafelen van situaties tussen kinderen dan kun je gaan zien dat beiden, gepeste en pester problemen hebben. Veel pesters zijn ooit ook zelf gepest en dat heeft sporen nagelaten.
Oog hebben voor de binnenkant
Dat de binnenkant van de pester beschadigd is weten we. We laten de pester in de steek als we zijn of haar binnenkant ongemoeid laten. Emotionele onbalans betekent dus dat er om balans gevraagd wordt. Is de pester zich dit bewust kunnen we ons afvragen? In vele gevallen niet, tot uitgelegd wordt hoe het mechanisme in elkaar steekt. In het bespreekbaar maken van eigen gevoelens kan dan de link gelegd worden.
Wat hebben we te bieden als ouders en leerkrachten?
Een open blik! Daar waar onze waarneming vertroebeld raakt doordat we ons teveel focussen op de gepeste, belemmert het ons zicht op de achtergronden van het kind, de jongere die handelt vanuit pijn. In de tweede plaats vraagt het ons te verdiepen in de leefwereld van de pester. Wat speelt er in zijn leven? Waar heeft hij/zij het moeilijk mee? Welke gebeurtenissen hebben een aanleiding kunnen geven? Kortom: waar zit de eigen pijn.
Over de streep
Het bekende programma' Over de streep' overgewaaid uit Amerika waar het 'Over the line' heet, onthult, dat als we kinderen en jongeren in volledige veiligheid vragen wat er speelt in hun wereld of gespeeld heeft, ervaart iedereen dat door de herkenning. oneindig veel doorleefd wordt door kinderen en jongeren; zelfdoding in de familie, alcoholverslaving, (vecht)scheidingen, huiselijk geweld, en ga zo maar door. Als je iets herkent in je leven mag je over de lijn gaan en ontdekken dat je niet alleen loopt.
Het kweekt begrip, herkenning bij elkaar en het wordt zichtbaar wat er allemaal gebeurt in het leven van kinderen en jongeren en waar ze zoal mee worstelen.
Aandacht voor elkaars processen
Als we in klassen d.m.v. groepsgesprekken aandacht vragen voor elkaars processen leren we kinderen om oog te hebben voor elkaar. Maar zo werkt het ook in gezinnen. Ook daar kun je tijdens het eten bijvoorbeeld aandacht vragen voor wat de ander beleeft en voelt, wat een ieder moeilijk vindt. Zo leer je kinderen empathie. Maar eerst zullen opvoeders in het algemeen moeten werken aan het eigen empathisch vermogen om kinderen dat aan te leren. Kinderen leren vooral door wat ze zien dat jij doet.
Uiten is verwerken
Doordat een kind gehoord wordt en aangemoedigd wordt om zich te uiten over wat het voelt, zal het zijn verdriet kunnen verwerken en leren om gaan met alle facetten van het leven. Pas dan is het tijd om te kijken naar het pestgedrag. Als de balans in het kind is hersteld zal pestgedrag afnemen en wellicht geheel verdwijnen.
Auteur: Isabelle Hofstra
Bron: HartToHart.nl via Earth-Matters.nl
Zijn kinderen uit balans?
Kinderen worstelen met veel dingen in hun leven. Er zijn talloze aanleidingen die hun emotionele balans verstoren; faalangst, zich buiten gesloten voelen, eenzaamheid, geen oprechte aandacht van hun ouders, perfectionisme, slecht zelfbeeld, buiten de groep staan. Dan hebben we het nog niet over verwaarlozing, zowel fysiek als emotioneel in het gezin, het verwerken van een (vecht)scheiding of ander verlies. Kortom, er wordt wat afgeworsteld in het kinderleven.
Hoe kijken wij als volwassenen naar pesten?
De focus van leerkrachten en ouders ligt vaak op het kind dat gepest wordt. Het is ook niet niks als je systematisch belaagd wordt in welke vorm dan ook door één of meerdere kinderen die jou het leven zuur maken. Hulp moet geboden worden ter bescherming.
In veel programma's wordt gelukkig ook aandacht geschonken aan diegene(n) die dat systematisch doet of doen. Vaak wordt er gevraagd of pesters zich realiseren wat het betekent voor de ander. Hun inlevingsvermogen wordt aangewakkerd en er wordt gekeken naar hoe de relatie kan worden hersteld. De gepeste krijgt hulp om sterker te worden, want vanaf het moment dat kinderen innerlijke kracht ontwikkelen worden ze minder doelwit.
Pijnlijke plekken
Als een kind in balans is waarom zou het dan gaan pesten? Maar als de binnenkant pijnlijke plekken vertoont, wordt het mechanisme in gang gezet om die niet te voelen. Dat kan een moment zijn waarop een kind gevoelig wordt om of pester of meeloper te worden. Zolang een kind zich kan richten op anderen ervaart het zijn eigen emoties niet of nauwelijks. Als je dat gegeven meeneemt in het ontrafelen van situaties tussen kinderen dan kun je gaan zien dat beiden, gepeste en pester problemen hebben. Veel pesters zijn ooit ook zelf gepest en dat heeft sporen nagelaten.
Oog hebben voor de binnenkant
Dat de binnenkant van de pester beschadigd is weten we. We laten de pester in de steek als we zijn of haar binnenkant ongemoeid laten. Emotionele onbalans betekent dus dat er om balans gevraagd wordt. Is de pester zich dit bewust kunnen we ons afvragen? In vele gevallen niet, tot uitgelegd wordt hoe het mechanisme in elkaar steekt. In het bespreekbaar maken van eigen gevoelens kan dan de link gelegd worden.
Wat hebben we te bieden als ouders en leerkrachten?
Een open blik! Daar waar onze waarneming vertroebeld raakt doordat we ons teveel focussen op de gepeste, belemmert het ons zicht op de achtergronden van het kind, de jongere die handelt vanuit pijn. In de tweede plaats vraagt het ons te verdiepen in de leefwereld van de pester. Wat speelt er in zijn leven? Waar heeft hij/zij het moeilijk mee? Welke gebeurtenissen hebben een aanleiding kunnen geven? Kortom: waar zit de eigen pijn.
Over de streep
Het bekende programma' Over de streep' overgewaaid uit Amerika waar het 'Over the line' heet, onthult, dat als we kinderen en jongeren in volledige veiligheid vragen wat er speelt in hun wereld of gespeeld heeft, ervaart iedereen dat door de herkenning. oneindig veel doorleefd wordt door kinderen en jongeren; zelfdoding in de familie, alcoholverslaving, (vecht)scheidingen, huiselijk geweld, en ga zo maar door. Als je iets herkent in je leven mag je over de lijn gaan en ontdekken dat je niet alleen loopt.
Het kweekt begrip, herkenning bij elkaar en het wordt zichtbaar wat er allemaal gebeurt in het leven van kinderen en jongeren en waar ze zoal mee worstelen.
Aandacht voor elkaars processen
Als we in klassen d.m.v. groepsgesprekken aandacht vragen voor elkaars processen leren we kinderen om oog te hebben voor elkaar. Maar zo werkt het ook in gezinnen. Ook daar kun je tijdens het eten bijvoorbeeld aandacht vragen voor wat de ander beleeft en voelt, wat een ieder moeilijk vindt. Zo leer je kinderen empathie. Maar eerst zullen opvoeders in het algemeen moeten werken aan het eigen empathisch vermogen om kinderen dat aan te leren. Kinderen leren vooral door wat ze zien dat jij doet.
Uiten is verwerken
Doordat een kind gehoord wordt en aangemoedigd wordt om zich te uiten over wat het voelt, zal het zijn verdriet kunnen verwerken en leren om gaan met alle facetten van het leven. Pas dan is het tijd om te kijken naar het pestgedrag. Als de balans in het kind is hersteld zal pestgedrag afnemen en wellicht geheel verdwijnen.
Auteur: Isabelle Hofstra
Bron: HartToHart.nl via Earth-Matters.nl
Wiet waar je niet high van wordt
Op een geheime locatie in het Noorden van Israël wordt een speciale soort cannabis gekweekt . Een hoog hek, bewakingscamera’s en een gewapende bewaker om hen te beschermen tegen criminelen.
Op deze plantage boven op de heuvels van Galilea ontwikkelen onderzoekers sinds 2009 medicinale marihuana die de symptomen van een aantal ziekten kan verlichten verlichten zonder dat de patiënten stoned worden. Soms is het high worden niet wat ze nodig hebben. Soms is het een ongewenst neveneffect. Voor sommige mensen is het niet eens prettig.
Cannabis heeft meer dan 60 bestanddelen, cannabinoïden genoemd. THC is het bekendste ervan: het heeft minder medische voordelen en meer psychoactieve eigenschappen die zorgen voor een ‘high’ gevoel.
Maar cannabis bevat ook cannabidiol, of CBD, een stof waarvan sommige onderzoekers zeggen dat het een ontstekingsremmende werking heeft. In tegenstelling tot THC, bindt het zich nauwelijks aan receptoren in de hersenen en kan het dus zijn werk doen zonder dat patiënten stoned worden.
Bron: Reuters.com via Welingelichtekringen.nl
Op deze plantage boven op de heuvels van Galilea ontwikkelen onderzoekers sinds 2009 medicinale marihuana die de symptomen van een aantal ziekten kan verlichten verlichten zonder dat de patiënten stoned worden. Soms is het high worden niet wat ze nodig hebben. Soms is het een ongewenst neveneffect. Voor sommige mensen is het niet eens prettig.
Cannabis heeft meer dan 60 bestanddelen, cannabinoïden genoemd. THC is het bekendste ervan: het heeft minder medische voordelen en meer psychoactieve eigenschappen die zorgen voor een ‘high’ gevoel.
Maar cannabis bevat ook cannabidiol, of CBD, een stof waarvan sommige onderzoekers zeggen dat het een ontstekingsremmende werking heeft. In tegenstelling tot THC, bindt het zich nauwelijks aan receptoren in de hersenen en kan het dus zijn werk doen zonder dat patiënten stoned worden.
Bron: Reuters.com via Welingelichtekringen.nl
Katten verkleinen kans op beroertes en andere voordelen van huisdieren
Waarom is niet bekend, maar katteneigenaren hebben minder beroertes dan mensen zonder een kat. Dit is deels te wijten aan het effect dat een huisdier heeft op de bloedsomloop, maar het kan ook te maken hebben met het feit dat een kat vaak het middelpunt van de belangstelling is. De katteneigenaar wordt dan afgeleid van andere zorgen.
Steeds meer wetenschappelijke onderzoeken bewijzen: een huisdier maakt blijvend gezonder. Zo zijn ze een natuurlijke moodbooster: 15 minuten doorbrengen met de hond of kijken naar zwemmende vissen, vermindert stressgevoel. Daarnaast zijn mensen met Aids vaak minder depressief wanneer ze een huisdier hebben en mensen met Alzheimer zijn minder angstig met een dier in huis. Met name katten blijken in deze gevallen bijzonder nuttig, omdat ze minder zorg behoeven dan bijvoorbeeld honden. Maar het hebben van een huisdier heeft meer positieve effecten.
Minder beroertes bij kattenbezitters
Waarom is niet bekend, maar katteneigenaren hebben minder beroertes dan mensen zonder een kat. Dit is deels te wijten aan het effect dat een huisdier heeft op de bloedsomloop, maar het kan ook te maken hebben met het feit dat een kat vaak het middelpunt van de belangstelling is. De katteneigenaar wordt dan afgeleid van andere zorgen.
Astma preventie
Het klinkt vreemd, want een allergie voor een dier is één van de meest voorkomende triggers van astma. Maar onderzoekers hebben de effecten van het hebben van een kat onderzocht op kinderen met een verhoogd risico op astma. Het bleek dat deze kinderen significant minder kans hebben om astma te ontwikkelen. Er is echter één uitzondering: kinderen van een moeder met een kattenallergie heeft drie keer meer kans om astma te ontwikkelen na vroege blootstelling aan katten.
Snack alarm
Voor mensen met diabetes kan een plotselinge daling in het niveau van de bloedglucose ernstige gevolgen hebben. Maar sommige honden kunnen hun baasje hiervoor waarschuwen. Ze reageren op een chemische verandering in het lichaam. Het alarm geeft de eigenaar tijd om een hapje te eten en zo een noodsituatie te voorkomen. Ongeveer één op de drie honden die met een diabetespatiënt samenleven hebben dit vermogen.
Work out met je kat
Je spieren uitrekken is gezond: het houdt je soepel als je bijvoorbeeld lang gewerkt hebt. Katteneigenaren doen er goed aan om een voorbeeld te nemen aan hun kat: kijk hoe vaak ze zich uitstrekt en volg haar. En als het je lukt, doe dan precies hetzelfde wat de kat doet. Anders zijn strekoefeningen voor het bovenlichaam, uitgevoerd op een stoel, ook al voldoende.
Steeds meer wetenschappelijke onderzoeken bewijzen: een huisdier maakt blijvend gezonder. Zo zijn ze een natuurlijke moodbooster: 15 minuten doorbrengen met de hond of kijken naar zwemmende vissen, vermindert stressgevoel. Daarnaast zijn mensen met Aids vaak minder depressief wanneer ze een huisdier hebben en mensen met Alzheimer zijn minder angstig met een dier in huis. Met name katten blijken in deze gevallen bijzonder nuttig, omdat ze minder zorg behoeven dan bijvoorbeeld honden. Maar het hebben van een huisdier heeft meer positieve effecten.
Minder beroertes bij kattenbezitters
Waarom is niet bekend, maar katteneigenaren hebben minder beroertes dan mensen zonder een kat. Dit is deels te wijten aan het effect dat een huisdier heeft op de bloedsomloop, maar het kan ook te maken hebben met het feit dat een kat vaak het middelpunt van de belangstelling is. De katteneigenaar wordt dan afgeleid van andere zorgen.
Astma preventie
Het klinkt vreemd, want een allergie voor een dier is één van de meest voorkomende triggers van astma. Maar onderzoekers hebben de effecten van het hebben van een kat onderzocht op kinderen met een verhoogd risico op astma. Het bleek dat deze kinderen significant minder kans hebben om astma te ontwikkelen. Er is echter één uitzondering: kinderen van een moeder met een kattenallergie heeft drie keer meer kans om astma te ontwikkelen na vroege blootstelling aan katten.
Snack alarm
Voor mensen met diabetes kan een plotselinge daling in het niveau van de bloedglucose ernstige gevolgen hebben. Maar sommige honden kunnen hun baasje hiervoor waarschuwen. Ze reageren op een chemische verandering in het lichaam. Het alarm geeft de eigenaar tijd om een hapje te eten en zo een noodsituatie te voorkomen. Ongeveer één op de drie honden die met een diabetespatiënt samenleven hebben dit vermogen.
Work out met je kat
Je spieren uitrekken is gezond: het houdt je soepel als je bijvoorbeeld lang gewerkt hebt. Katteneigenaren doen er goed aan om een voorbeeld te nemen aan hun kat: kijk hoe vaak ze zich uitstrekt en volg haar. En als het je lukt, doe dan precies hetzelfde wat de kat doet. Anders zijn strekoefeningen voor het bovenlichaam, uitgevoerd op een stoel, ook al voldoende.
dinsdag 3 juli 2012
Drijfveren voor ontvrienden op Facebook
Wat zorgt ervoor dat mensen u op Facebook ‘ontvrienden’? Wetenschappers zochten het uit. Grote leeftijdsverschillen, een gebrek aan gezamenlijke vrouwelijke vrienden en neurotisch gedrag blijken funest voor een relatie op Facebook.
“Recente analyses lijken te suggereren dat sociale regels voor het beëindigen van relaties op Facebook getransformeerd zijn,” zo schijven de onderzoekers in hun paper. “Er lijkt een radicaal verschil te zijn tussen de offline en online wereld: redenen om een online relatie te verbreken zijn anders dan redenen om een offline relatie te verbreken.” Toch is daar nooit heel veel bewijs voor gevonden. “En daarom testen we dat. We nemen een aantal factoren (bijvoorbeeld leeftijd, geslacht, persoonlijkheidskenmerken) die geassocieerd worden met het beëindigen van vriendschappen in de ‘echte wereld’ en kijken of deze factoren ook op Facebook van belang zijn.”
Uw vriend is mijn vriend
De wetenschappers analyseerden meer dan 34.012 relaties op Facebook. Sommige relaties bleven in stand. Anderen werden verbroken. De onderzoekers keken naar de leeftijd, het geslacht en de persoonlijkheidskenmerken van mensen die hun relatie verbraken. “Na 34.012 relaties op Facebook bestudeerd te hebben, ontdekten we dat een relatie gemiddeld sneller stukloopt als deze zich niet tot één sociale kring beperkt.” Oftewel: als twee vrienden niet dezelfde vrienden hebben. Hoe meer de vrienden van twee vrienden op Facebook overeenkwamen hoe sterker de relatie ook was. Een andere opvallende conclusie van het onderzoek: “Een relatie met een gezamenlijk vrouwelijke vriend is sterker dan een relatie met een gezamenlijke mannelijke vriend.”
Leeftijd
Ook bleek een relatie sneller verbroken te worden wanneer er een groot leeftijdsverschil was tussen mensen. Hoe kleiner het leeftijdsverschil tussen twee mensen was, hoe groter de kans dat hun relatie goed bleef.
Persoonlijke eigenschappen
Persoonlijke eigenschappen
De persoonlijkheid bleek ook een rol te spelen. Als één van de twee mensen in een relatie introvert of neurotisch is, is de kans dat de relatie verbroken wordt, groter.
De kans dat een relatie op Facebook stukloopt, wordt dus groter als twee mensen weinig of geen gezamenlijke vrienden hebben, geen gezamenlijke vrouwelijke vrienden hebben, er sprake is van een groot leeftijdsverschil en één van de twee neurotisch of introvert is. De resultaten komen overeen met eerdere onderzoeken naar andere sociale netwerken. Zo blijken op Twitter ongeveer dezelfde regels voor het ontvolgen van mensen te gelden. “Dat alles suggereert dat er niet veel verschil is tussen de offline en online wereld,” zo concluderen de onderzoekers.
Met name sociale netwerken zelf kunnen hun voordeel doen met dit onderzoek. Veel netwerken doen regelmatig suggesties: ze stellen u mensen voor waar u misschien bevriend met kunt raken. Met dit onderzoek in het achterhoofd kunnen ze die suggesties nog verder verbeteren. Bijvoorbeeld door ervoor te kiezen mensen voor te stellen die uw vrienden al als vriend hebben (Facebook doet dat reeds). Ook zou het mogelijk moeten zijn om alle statusupdates die u plaatst alleen aan echte vrienden te laten zien en kwetsbare relaties slechts één update per dag te tonen.
Bron: Scientias.nl
Egoïsme versus Altruïsme
Een pleidooi voor het zuivere egoïsme zal men zelden nog tegenkomen. Maar nog wel heel veel hoort men de leerstellingen van de rechtse ideologie dat daden verricht vanuit individualisme en egoïsme mensen via allerlei tussenprocessen uiteindelijk ten goede komen aan allen - een bekend voorbeeld is de stelling dat de rijken rijker maken ook goed is voor de armen (Brits premier Margaret Thatcher).
De rechtvaardiging van deze stelling baseert men meestal op analogieën met de gang van zaken in de natuur. Die lijn van redeneren is terug te voeren tot de Nederlandse filosoof Bernard Mandeville, en kent opvolgers in beroemde namen als Adam Smith en Milton Friedman - via welke laatste we weer aanbeland zijn bij mevrouw Thatcher.
Deze analogie met de natuur is onjuist. Wie ook maar een beetje in de natuur kijkt, ziet dat er twee hoofdstrategieën voor een soort zijn: alleen opereren, of in groepen. En dan is ook meteen duidelijk dat de groepsstrategie het meest succesvol is - het enige succesvolle voorbeeld van een solitaire strategie is het roofdier.
Binnen de groepsdieren is is een evolutie aan te wijzen: hoe ontwikkelder de soort, hoe meer men met elkaar rekening houdt. Of om precies te zijn: andersom. Ook binnen de ontwikkeling van de mensensoort is dat duidelijk waarneembaar . Maar deze trend stamt dus af van zijn evolutionaire voorvaderen, zoals aangetoond wordt door steeds meer onderzoek: ook apen blijken gedrag te vertonen waarbij men rekening houdt met elkaar, en dat gedrag blijkt gebaseerd op ingebakken structuren .
Is het nu mogelijk om deze werking van altruïsme ook te verkrijgen door uit te gaan van egoïsme, in samenspel met andere elementen, zoals Mandeville, Smith en Thatcher beweren?
Om deze vraag te beantwoorden gaan we uit van een premisse, die hoewel voor de hand liggend, niet makkelijk te bewijzen is. Die premisse is dat naarmate je meer samenwerkt, of met grotere groepen, je als geheel, als groep, betere resultaten bereikt. Zoals gezegd: voor de hand liggend. En dat geheel van samenwerking is opgebouwd uit alle stukjes samenwerking tussen de leden van de groep.
Nu definiëren we een egoïstische daad als een daad die nadelige gevolgen heeft voor anderen. en een altruïstische daad is een daad die ook ten goede komt aan anderen. Ook voor de hand liggend. Dan is een altruïstische daad hetzelfde als een samenwerkende daad, en een egoïstische daad een tegenwerkende daad.
Stel je nu een willekeurig proces voor, dat uit een combinatie van egoïstische en altruïstische daden bestaat. Dan dragen de altruïstische processen bij aan de samenwerking , dus aan het geheel, en de egoïstische die breken dat af. De som daarvan kan nooit groter zijn dan van een proces waarvan alle delen bestaan uit altruïstische componenten - wiskundige zouden zoiets gieten in een soort continuïteitsvergelijking: wat er aan totaal in gaat, moet gelijk zijn aan wat er in totaal uitkomt.
Tenzij! Tenzij er in de tussentijd iets gebeurt dat het geheel van wat er in komt op zelfstandige wijze vergroot: zoals in: je stopt een mannetjes haas en een vrouwtjes haas in een hok, en na een half jaar haal je meer hazen eruit dan je erin stopt. Ha, zegt de egoïst: zie je wel: zonder dat ze het wilden hebben mannetjeshaas en vrouwtjeshaas gezorgd voor meer: meer hazen.
Dat is dus onjuist: het is de natuur die in eerdere fasen van de ontwikkeling naar deze situatie die ervoor gezorgd heeft dat mannetjeshaas en vrouwtjeshaas samenwerken om meer hazen te krijgen. Hier is sprake van ingebouwde samenwerking, van ingebouwd altruïsme. .
Een economisch voorbeeld. Stel iemand heeft een fabriek. dat kan hij net zo veel voor zichzelf houden als hij wil. Als hij dat doet, is er op een geven moment niet genoeg over de de rest, en gaat de fabriek failliet. Het net zo veel voor je zelf houden als je wil is egoïstisch, het ook rekening houden met de anderen is altruïstisch. Een van de oorzaken van de snelle vooruitgang van de westerse maatschappij is dat meestal het tweede gebeurt
Ander economisch voorbeeld: het gaat slecht met een fabriek, en je moet kiezen wie te ontslaan: een groot deel van het kleinere maar duurdere personeel in de leiding, of een groot deel van de producerenden. De altruïstische keuze is de tweede, want met een klein deel van de leiding en een groot deel van de producerenden kan de fabriek als geheel wel blijven produceren en bestaan, terwijl met een groot deel van de leiding en een klein deel van de produceren, de fabriek failliet gaat. In dit geval is de altruïstische keuze zo moeilijk voor de betrokkenen, dat vele grote bedrijven (bijvoorbeeld Fokker) en hele bedrijfstakken (textiel) er failliet gegaan aan zijn gegaan.
Ook in de economie blijkt dat zodra je goed kijkt, het alleen de samenwerking is die voor de resultaten en de vooruitgang zorgt. Zodra egoïsme op wat voor merkbare schaal zijn intrede doet, zie je meteen de negatieve effecten. De rechtse stelling over de waarde van het egoïsme is dus, en hoogst waarschijnlijk alleen gebaseerd om dat reeds bestaande egoïsme in hun eigen denken te rechtvaardigen: men zou graag meer willen nemen dan rechtvaardig is, maar durft het niet - en dus heeft men er een theorie bij verzonnen om zichzelf te overtuigen.
Het zou best zo kunnen zijn dat de huidige trend van egoïsme onder onze leiders, nu bekend als het graaine, voortzet. dat kan een tijdje goed gaan, en ze kunnen dus denken dat ze met hun miljoenen en miljarden wegkomen - zeg bijvoorbeeld uiteindelijk naar Dubai of het Caribisch gebied. Maar zodra daardoor de samenwerking stopt die de welvaart overeind houdt, zal al behalve in de westerse wereld zelf, ook al heel snel de toevoer naar dat soort gebieden stoppen. En aangezien die gebieden niets zelf van enige importantie kunnen produceren, gaan die leiders nog eerder ten onder dan de rest van de maatschappij. En latere geschiedschrijvers zullen studies doen naar de gelijkenis tussen de ondergang van, zeg, van Rome, en die de huidige westerse maatschappij.
Bron: Rijnlandmodel.nl via Wereldgeheimen.nl
Kunnen honden echt de emoties van mensen lezen?
Honden zijn al 15.000 jaar ’s mens beste vriend en de meeste hondeneigenaars zien duidelijk begrip in de ogen van hun trouwe viervoeters. Volgens The Economist zijn er nu ook harde bewijzen voor de stelling dat honden de emotionele staat van mensen kunnen aanvoelen.
De vraag of dieren emoties kunnen aanvoelen beperkte zich tot nu toe tot de vraag of ze de emotionele toestand van leden van hun eigen soort kunnen identificeren. Zo stelde men vast dat apen andere apen troosten na conflicten.
Custance en Mayer van het Londense Goldsmiths College testten daarom uit of honden ook empathie voelen tegenover mensen. Voor velen is dit vanzelfsprekend, maar gezien het feit dat we geneigd zijn om gevoelens toe te wijzen, ook als die er niet zijn, was het geen slecht idee om op zoek te gaan naar harde bewijzen.
Hun experiment onderzocht de reacties van achttien verschillende honden op situaties waarin ze op een gecontroleerde manier in contact gebracht werden met mensen die in huilen uitbarstten en zich op andere manieren gedroegen.
Wat bleek? Honden zijn in staat om een duidelijk onderscheid te maken tussen een emotionele staat van droefheid en een andere staat. Vijftien van de achttien honden oriënteerden zich ook rechtstreeks naar de mens wanneer die huilde.
Dr. Custance benadrukt echter dat er nog meer onderzoek nodig is vooraleer men onweerlegbaar kan besluiten dat het hier gaat over empathie. Het is namelijk mogelijk dat de honden hopen om beloond te worden wanneer ze trieste mensen te benaderen.
Hondeneigenaars zullen natuurlijk geen extra bewijs nodig hebben om hun honden te blijven verwennen. De vriendschap en andere bonussen die hun honden hen bezorgen, volstaan.
De vraag of dieren emoties kunnen aanvoelen beperkte zich tot nu toe tot de vraag of ze de emotionele toestand van leden van hun eigen soort kunnen identificeren. Zo stelde men vast dat apen andere apen troosten na conflicten.
Custance en Mayer van het Londense Goldsmiths College testten daarom uit of honden ook empathie voelen tegenover mensen. Voor velen is dit vanzelfsprekend, maar gezien het feit dat we geneigd zijn om gevoelens toe te wijzen, ook als die er niet zijn, was het geen slecht idee om op zoek te gaan naar harde bewijzen.
Hun experiment onderzocht de reacties van achttien verschillende honden op situaties waarin ze op een gecontroleerde manier in contact gebracht werden met mensen die in huilen uitbarstten en zich op andere manieren gedroegen.
Wat bleek? Honden zijn in staat om een duidelijk onderscheid te maken tussen een emotionele staat van droefheid en een andere staat. Vijftien van de achttien honden oriënteerden zich ook rechtstreeks naar de mens wanneer die huilde.
Dr. Custance benadrukt echter dat er nog meer onderzoek nodig is vooraleer men onweerlegbaar kan besluiten dat het hier gaat over empathie. Het is namelijk mogelijk dat de honden hopen om beloond te worden wanneer ze trieste mensen te benaderen.
Hondeneigenaars zullen natuurlijk geen extra bewijs nodig hebben om hun honden te blijven verwennen. De vriendschap en andere bonussen die hun honden hen bezorgen, volstaan.
Bron: Express.be
Abonneren op:
Posts (Atom)