Elke maatschappij uit haar vooronderstellingen over de menselijke aard op een andere wijze. Van oudsher zijn het mythen, rituelen en religie die verklaren hoe een bepaalde groep mensen de mogelijkheden en beperkingen van het menselijk handelen beschouwt. In de moderne Westerse cultuur is de psychotherapie echter de sterkste kracht geworden die bepaalt hoe we onszelf en de wereld zien. Therapie is meer dan slechts een klinische procedure: het is een cultuur op zichzelf geworden. En de belangrijkste aanname van deze nieuwe cultuur is dat de emotionele toestand van mensen de bron is van de meeste van hun problemen. De therapiecultuur formuleert de ervaring van het dagelijks leven als een strijd die gewone mensen zonder professionele begeleiding niet kunnen overleven. Gesteld wordt dat onze gewone ondersteunende netwerken – vrienden, familie, buren – niet sterk genoeg zijn om in onze behoeften te voorzien. Integendeel, de therapiecultuur suggereert dat onze naasten vaak juist de bron van onze emotionele problemen zijn. Daarom worden we in toenemende mate ontmoedigd onze problemen zelf of in samenwerking met vrienden of familieleden aan te pakken. We leven tegenwoordig in een tijdperk van adviseurs, bemiddelaars, trainers, mentoren, ouderbegeleiders en analytici. De bevordering van professionele oplossingen voor alledaagse problemen wordt gedreven door deze nieuwe culturele visie die leert dat we zelf kwetsbaar zijn en dat we niet genoeg hulpmiddelen hebben om het leven aan te kunnen. Therapeuten en adviseurs van allerlei soorten geven voortdurend het signaal af dat de condition humaine wordt gekenschetst door kwetsbaarheid en dat mensen moeilijke emotionele problemen niet zonder deskundig advies zouden moeten aanpakken. Daardoor zijn we in ons persoonlijke leven zo sterk afhankelijk geworden van ‘hulpverleners’.
Lees verder op: NL.Odemagazine.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten