Begin jaren '90 voerde psychiater Thomas Wehr een opmerkelijk experiment uit. Hij stelde een groep mensen een maand lang dagelijks 14 uur aan duisternis bloot. De achterliggende gedachte was om te zien wat er zou gebeuren met het waak- slaappatroon van de deelnemers. Aan het einde van de maand hadden deelnemers een waak-slaappatroon aangenomen dat haaks op de doorgaans aanbevolen acht aaneensluitende uren slaap per nacht stond. De deelnemers sliepen gemiddeld vier uur, werden dan wakker en na ongeveer twee uur sliepen ze nog eens vier uur. Een revolutionaire ontdekking? Niet echt. De historie wijst uit dat de mens pas de laatste 200 jaar het patroon van twee keer vier uur slaap heeft vervangen door één lange slaap van ongeveer acht uur.
Na 16 jaar research kwam in 2005 historicus Roger Ekirch op de proppen met zijn boek At Day's Close. Het boek van Ekirch staat vol met historische bewijzen dat de mensheid doorgaans in twee delen sliep. In vroeger tijden gingen mensen meestal zo'n twee uur na zonsondergang naar bed. Ze sliepen dan ongeveer vier uur en werden dan vanzelf wakker. De volgende een à twee wakkere uren brachten ze door met seks, bidden, wat drinken, toiletbezoek of klusjes. In sommige streken maakte men van de wakkere uren gebruik om een praatje met de buren te maken. Men sprak in die tijd ook steevast over eerste en tweede slaap.
Lees verder op: Grenswetenschap.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten