Waarom zijn we zo gefascineerd door de foto’s en video’s van het spoor van vernieling dat de orkaan Sandy heeft getrokken? Drijvende auto’s, vallende kranen,zinkende schepen, het is verschrikkelijk, maar op een bizarre manier ook zeer entertainend. Op zijn Reutersblog probeert Jack Schafer onze aantrekking tot ‘rampenporno’ te verklaren.
Voelen we schaamte wanneer we foto’s en video’s van rampen delen? Ergens wel, schrijft Schafer, maar dit schrikt ons niet af en versterkt zelfs onze drang om steeds sensationelere beelden te zoeken en te delen. De onderliggende verklaring voor dit gedrag staat in het boek ‘Everyone Loves a Good Train Wreck: Why We Can’t Look Away’ van Professor Eric C. Wlson:
Spanning, gevaar en rampen doen ons beseffen dat we leven. We houden van deze dingen (op tv, in boeken en in het echte leven) en gaan er vaak actief naar op zoek.
Deze morbide nieuwsgierigheid is een overblijfsel van ons primair overlevingsinstinct. Informatie inwinnen over gevaar en potentieel gevaar helpt ons namelijk om te overleven.
Dezelfde impuls zit ook achter onze liefde voor gruwelijke fabels, horrorfilms, films als ‘Faces of Death’ en schokwebsites als Ogrish en LiveLeak. Vooral jongeren voelen zich hiertoe aangetrokken omdat ze het zien als een soort van overgang naar de volwassenheid.
Anderen zien lijden of een catastrofe aanschouwen windt ons in ons diepste zijn op. Mensen creëren en vernietigen. In de vernietigende kracht van een orkaan zien we de kracht van de natuur op zijn best.
Er zijn wel degelijk limieten aan onze aantrekking voor zulke beelden. Onze ‘morbide nieuwsgierigheid’ kan immers omslaan in trauma als de beelden te schokkend zijn. Er zijn echter twee manieren waarop we de schok van zulke beelden beter kunnen verwerken. Ook na Sandy zien we deze patronen opnieuw opduiken:
Gruwelijke beelden in groep bekijken (of ze delen met vrienden, collega's of familie).
Een coherent verhaal vinden en context geven aan de beelden van vernieling en terreur.
Bron: Express.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten